Traumatisch hersenletsel

Mijn naam is Suzanne. En ik heb hersenletsel. Voor mijn gevoel ben ik een echte multitasker, een zelfstandige vrouw, een sociaal dier. Maar ik heb dus wel hersenletsel. Niet aangeboren hersenletsel (NAH) om precies te zijn.

 

Zoals de naam al doet vermoeden, is dit geen hersenletsel wat je van de geboorte af aan bij je draagt. Het kan hersenletsel zijn dat veroorzaakt is door een beroerte, een CVA, het gevolg van een operatie, of bijvoorbeeld is opgelopen naar aanleiding van een verkeersongeval.

 

In mijn geval is het laatste voorbeeld van toepassing. Het is een plotseling trauma aan de hersenen, wat niet meer zo makkelijk terug te draaien is. In 2008 werd ik frontaal van rechts aangereden. Ik was op de fiets en stak de drukke weg over middels een zebrapad. Terwijl een automobiliste door rood licht reed, waardoor ze mij schepte.

 

De val van de fiets op het dashboard van de auto en daarna terug rollend op het asfalt is mij bijna fataal geworden. Ik brak mijn rechteronderbeen op vijf plekken en liep hersenletsel op. Ik belandde direct in een coma. Welke zo’n 10 dagen heeft aangehouden. Daarna volgde een lange revalidatie.

 

De Ups

Mijn geluk is dat ik jong ben. Ik kan nog veel leren. Omgaan met het opgelopen letsel, oude gewoontes opnieuw aanleren en mezelf bijsturen waar nodig. Dat gaat niet eenvoudig. Maar het gaat.

 

Zo heb ik na jarenlange ontkenning besloten om de feiten onder ogen te zien. Er is een arbeidsrevalidatiecentrum ingeschakeld en er komt binnenkort een dame die mij zal ondersteunen in de persoonlijke begeleiding. Ook is er rechtsbijstand ingeschakeld. 

De grootste steun heb ik echter aan mijn kennis- en familiekring. Zonder hen was ik er niet geweest. Zo simpel kan ik het wel stellen.

 

In de afgelopen jaren heb ik nieuwe dingen leren kennen. Passies waar ik eerst geen tijd voor maakte. Of doe ik dingen nu op een andere manier, om erachter te komen dat dit eigenlijk veel gelukkiger maakt.

 

 

En downs

Er komt –uiteraard- veel op je af gedurende je leven na het oplopen van NAH. Ik ken mensen die zich voorstellen met de leeftijd van het opgelopen NAH tot nu. Omdat je oude ik er nooit meer zal zijn. Dat is hard. Dat is waar.

Toch doe ik dit niet. Ik ben wie ik ben, het totaalplaatje geldt. Anders zouden alle mooie dingen die ik heb ervaren voor mijn ongeval er ineens niet meer bijhoren. Onzin. Ik ben alles, voor én na de kennismaking met NAH.

Er zijn echter wel grote veranderingen, ook bij mij. Zo is mijn vriendenkring er kleiner op geworden. Andere mensen zijn in mijn leven gekomen, waarbij de oude groep verdwenen is. Dat is soms best confronterend. Andere mensen zie je reünies houden of die hoor je praten over hoe lang men elkaar al wel niet kent. Dat heb ik niet. Mijn vriendinnen van toen hebben een eigen leven met man en soms kinderen. Dat is ook niet zo gek.

Terwijl mijn leventje stil stond, ging dat van hun immers door. Daar kan ik niet boos om worden. Nieuwe vrienden maken is dan mijn antwoord. Dat gaat niet altijd goed. Want ook hierin heb ik last van letsel.

 

Zo is mijn concentratie niet meer wat het geweest is. Ik ben eerder moe dan mijn leeftijdsgenoten. Of kan ik minder goed functioneren als er drukte om mij heen is. Ik volg dingen dan amper.

Ook vind ik het moeilijk om te zeggen wat ik nodig heb. Ik wil gewoon meedoen, op mijn manier. Daar kan niet iedereen mee overweg. En dat geeft niet. We zijn allemaal mens. Dat ik nou een grotere rugzak heb dan de jouwe, wil niet zeggen dat je moet gaan slepen.

 

Ik heb hersenletsel. Een aanrijding zorgde ervoor dat ik mijn pas behaalde HBO Journalistiek niet in kon zetten op de arbeidsmarkt. Ik schrijf tegenwoordig vrijwillig, daarnaast fotografeer ik. Ik ben gelukkig, de volle 29 jaren die ik tel.

En nog op zoek naar een baan, max. 32u. Lijkt het u wat? Mij vast en zeker ook.