Veel mensen met hersenletsel (NAH) worstelen met de levensbreuk.
Wie zij waren, zijn zij kwijt. Zij missen de oude ik...
Copingstrategieën vallen weg. Velen voelen zich kwetsbaar en eigenlijk afgedankt door de maatschappij... Afgekeurd...

[Coping is een begrip uit de psychologie, waarmee de manier waarop iemand met problemen en stress omgaat wordt bedoeld. Het betreft de omgang met alle soorten voortdurende stressoren, zoals werkloosheid, echtscheiding, pijn of handicap.] 

Periodes van rouw en frustratie, diep verdriet, depressies kunnen volgen. Vaak speelt schaamte een rol, om de hangende mond en arm, het slepen met het been, vanwege de rolstoel en als die uiterlijke kenmerken er níet zijn, dan wel de schaamte om vergissingen, onhandig zijn, versprekingen, niet meer je steentje kunnen bijdragen, je tot last voelen. 
Je hobby's en sport niet meer kunnen beoefenen. Levend verlies...

 

Nieuwe manieren worden gezocht. Nieuwe wegen worden verkend en mensen kunnen na verloop van tijd onvermoede krachten vinden om weer in de kracht te komen...

Maar is het 'kracht' waar het om draait?  

 

Er komt een tijd dat je weet dat je er als MENS toe doet.
De wereld draait maar door en staart zich blind op titels , carrière, huis, aantal kinderen....of hoe mensen zich ook bij het voorstellen introduceren....: "Ik ben die en die,  ik bèn dát en dát, we hèbben zus en zo ..."

NEE... een mens is een mens die een hart heeft om lief te hebben en die omziet naar anderen en die mag huilen als het tegenzit en kwetsbaar mag zijn.
Het gaat er om WIE je bent. Zelfs de gebroken mens is mooi.

Het raakt ons ook om te zien dat mensen die eerst totaal gebroken waren door hun hersenletsel, nu zelf licht verspreiden om anderen die verser gebroken zijn, hoop en hulp te bieden.
Mensen die nieuwe zingeving, nieuwe wegen zochten én die vonden. Nieuwe hobby's, onvermoede talenten. Mensen die na tijden van moeite, een weg hebben gevonden om met de beperkingen om te gaan.

Wat zijn wij trots op deze mensen!

In iedere verandering verbergen zich nieuwe mogelijkheden.
Onthoud dat! ♥

 

Een blog van Arnie Craninckx  sluit hier mooi op aan:

 

Verstoppertje spelen.

De laatste maanden ben ik druk bezig met een spelletje dat ik vlak na mijn CVA (beroerte) al heel veel gespeeld heb, toen een tijdje niet en de laatste tijd doe ik niets anders…

Ik zal het even uitleggen.

Toen ik pas mijn CVA had, probeerde ik mijn problemen en beperkingen te verstoppen achter een grap en een grol, positiviteit en een lach. Dat lukte wonderwel en niemand had in de gaten dat ik op mijn tenen liep en alle zeilen bij moest zetten om mijn bootje drijvende te houden. Ik speelde verstoppertje en dat ging me erg goed af. Iedereen was winnaar… behalve ikzelf.

 

Met de revalidatie leerde ik dat ik een ander spelletje moest gaan spelen. Welk spelletje maakte niks uit, maar geen verstoppertje. Dat heb ik ter harte genomen en heb mezelf bloot gegeven. In blogs, in een boek, bij lezingen, bij presentaties en in mijn naaste omgeving niet te vergeten.

De laatste tijd echter, merk ik dat ik het oude spelletje verstoppertje weer aan het spelen ben. Door fysieke klachten, gecombineerd met hersenletsel, ben ik niet meer vrolijk en grappig. Dat wil ik echter niet en speel dus verstoppertje.

 

Een paar mensen pellen regelmatig een schilletje van me af en komen mijn ware ik tegen. Die trappen niet in mijn verstopstrategie. En… daar ben ik zo blij mee. Want lieve mensen, als ik lach en vrolijk ben, waan ik me veilig. Dan val ik niet op en mensen schenken geen extra aandacht aan mij. En dat is wat ik wil.

 

Maar... in mijn achterhoofd zitten toch mijn ellende en beperkingen, mentaal, fysiek en emotioneel. Dat willen mensen niet zien, maar ze zitten er wel degelijk.

Dan is het heel erg fijn dat mensen me gaan zoeken en me vinden.

Die me troosten en me laten huilen, die me verdrietig laten zijn zonder woorden. Die me opbeuren zonder opdringerig te zijn.

 

En als ik dan gevonden ben, voel ik me zoals ik me wil voelen. En beloof ik mezelf dat ik geen verstoppertje meer zal spelen.

Ik gun iedereen mensen om zich heen, die kijken, luisteren, pellen, vragen, doorvragen, liefdevol troosten en bemoedigen.

 

Laten we een ander spelletje gaan doen. Een kringspelletje. Waar eenieder aan mee mag doen, zonder (ver)oordelen. En laten we de kring steeds groter maken.

En laten we zoeken naar mensen die nog verstopt zitten, want ook zij willen gevonden worden.

Doet u mee?