Het niet meer perfecte plaatje...

 

In een fractie van een seconde veranderde alles.

Ik fietste en ineens lag ik. Ik was gezond en daarna niet meer. Ik leefde en daarna was het nog maar de vraag of ik dat zou blijven doen.

 

Vóór dat moment had ik alles: een gezin, een relatie, een baan, een sociaal leven. Alles. Het perfecte Instagram-plaatje.

 

Achter veel Instagram-plaatjes schuilt een heel proces.

Je ziet niet hoe dat plaatje tot stand is gekomen en hoeveel moeite het kostte om die perfecte foto te maken.

Is ie dan wel perfect als het zo veel moeite kost? En hoe belangrijk is het eigenlijk dat het er perfect uitziet?

 

Vanaf die dag raakte alles aan het schudden.

Mijn brein schudde hard in mijn hoofd. Mijn leven bungelde aan een zijden draadje en het perfecte Instagram-plaatje bleek heel erg bewerkt te zijn omdat het eigenlijk ook maar een bewogen momentopname was.

 

Die ene dreun zorgde er voor dat alles wat al zo wiebelig was, omviel.

Een slagveld waar ik op dat moment geen weet van had: mijn relatie, in mijn gezin, vriendschappen, op het werk en vooral in mijn hoofd.

 

En terwijl we allebei het perfecte plaatje weer voor de lens wilden krijgen, raakten we elkaar kwijt. Perfectie was ineens iets waar we het niet meer over eens waren.

Ik zocht naar begrip voor het slagveld in mijn hoofd. Hij zocht naar het Instagram-plaatje.

 

We praatten niet meer mèt elkaar, maar tégen elkaar.

We vergaten elkaar.

Ik vergat zijn verdriet, hij vergat begrip te hebben voor mijn NAH.

Ik raakte overprikkeld van hem en hij gefrustreerd van mij.

Praten werd schreeuwen. En de onmacht kreeg de overhand.

 

NAH krijg je niet alleen. Maar samen konden we het ook niet dragen.

 

Er werd niets meer samen gepost op Instagram, want het werd niet meer zoals het was.

Hij zocht naar het juiste filter en ik kon niet meer filteren.

 

Er was dus geen enkel filter wat dat ene moment wat er voor zorgde dat alles viel, voor mij en mijn ex mooier kon maken.