Na de misdiagnose burnout, bleek ik een hersentumor te hebben, rechts frontaal. Helaas had ik veel complicaties na de operatie en moest er nog vele ondergaan. Ik heb te maken met restverschijnselen. Vooral cognitief ben ik geraakt. Kan me gelukkig goed redden in 't dagelijks leven. Ben een carrière aan het opbouwen als vrijwilliger; ben helaas afgekeurd. Ik ben nog erg aan het wennen aan mijn "nieuwe ik"; het acceptatieproces vind ik soms nog moeilijk. Ik wil mensen ervan bewust maken dat je er van buiten nog hetzelfde uit kan zien, maar dat er in het hoofd wel iets is veranderd. Heleen

Aan mij is niets te zien maar er is schade in alle delen van mijn hersenen (diffuus letsel). Ik heb keihard geknokt om weer de oude te worden; op wilskracht en doorzettingsvermogen. Dit leidde tot een NAH burn-out. Klachten als neurofatigue, overprikkeling, super emotioneel zijn etc. Nu luister ik naar mijn lijf en mijn beperkte energie. Ik wil anderen informeren over de mogelijke gevolgen na een hartstilstand. Hopelijk hoeven anderen dan niet zo lang tegen zichzelf te vechten.  Anja

Na een herseninfarct is mijn prikkelverwerking verstoord. In mijn hersenen stapelt input als licht, geluid en informatie zich op. Het leidt tot chaos. Het enige dat helpt is rust. Meerdere uren per dag trek ik me terug in de slaapkamer. Vandaar deze foto.
Want dat is het lastige voor de omgeving, de impact van hersenletsel is aan de buitenkant vaak niet zichtbaar.
Daarom wil ik graag ambassadeur zijn.  Michaela

Ik heb een hersenvliesontsteking (meningitis) met een hersenontsteking (pneumokokkenencefalitis), bloedvergiftiging (sepsis) en een septische shock overleefd. Ik ben net op tijd gevonden. Veel cognitieve gevolgen en wat lichamelijke. Als mensen zeggen: "Goh ik vergeet ook wel eens wat", dan doet dat zo'n pijn. Mijn oude leven is gestopt, hun leven gaat gewoon door.  Erna

Toen ik 29 was, heb ik een zwaar ongeluk gehad. Daarbij heb ik traumatisch hersenletsel opgelopen; schedelbasisfractuur, subduraal hematoom en hersenkneuzing. Ik kamp nog iedere dag met de onzichtbare gevolgen van NAH.

Ik heb na een zwaar traject weer een baan kunnen vinden waar er rekening wordt gehouden met mijn mogelijkheden. Dit zorgt er voor een groot gedeelte voor dat ik weer ‘meedoe’.  Esmée

Nu 6 jaar later lijkt alles weer normaal; en zie je niks en kan ik mijn dagelijkse bezigheden redelijk goed uitvoeren. Wel blijft een stille strijd aan de binnenkant. Hoewel ik mijn weg redelijk heb weten te vinden in dit “nieuwe” leven, kom ik mezelf nog wel eens tegen. Ik heb een leven voor en na het herseninfarct en dat voelt als twee verschillende werelden, en het verschil is groter dan de meeste mensen zich realiseren. Daniëlle

Toen ik 41 was ben ik getroffen door een herseninfarct  Toen en nu loop ik nog steeds tegen dingen aan, die voor relatief jonge mensen niet goed geregeld zijn. Ik ben nl. na mijn herseninfarct naar huis gestuurd en moest mijn begeleiding/behandeling maar zelf uitzoeken (fysio, ergo etc). Met doorzettingsvermogen en met hulp is dit allemaal gelukt. Ik wil mensen laten zien wat er eventueel wel kan, wat er mogelijk is en hoe je dit (als je het zelf moet doen) moet aanpakken.
Ik ben behoorlijk ver gekomen, maar heb nog wekelijks fysio, heb altijd (zenuw)pijn en moet echt goed mijn grenzen bewaken. Hierdoor denk ik een goede ambassadeur te zijn voor Hersenletsel-uitleg. Miranda

In de bloei van mijn leven, vlak voor mijn 40^ste kreeg ik een hersenbloeding. Mijn leven is drastisch veranderd en beperkt door alle niet zichtbare problemen zoals ernstige overprikkeling en moeheid. 'Wat je niet ziet, is er ook niet'... Helaas is de werkelijkheid anders.

Ik ben ambassadeur van Hersenletsel-uitleg om aandacht te vragen voor deze onzichtbare kant van hersenletsel.  Yvonne

Ik kreeg 2x kort achter elkaar een herseninfarct. Ik dacht 'dit hoort bij oudere mensen' ik was pas 43 jaar. 

Ik heb hieraan onzichtbare beperkingen overgehouden: snel last van overprikkeling (geluid, licht, drukte), geheugenverlies, vermoeidheid, moeite met plannen, overzicht bewaren, een kort lontje en kan moeilijk mijn grenzen aangeven. Via theater (theatergroep Hersenkronkels) zet ik mijn NAH positief in en proberen wij het onzichtbare zichtbaar te maken op toneel.

Laat je beperkingen géén belemmering zijn! Monique

Ik leef met de onzichtbare gevolgen door een hersenbloeding en heb daardoor hersenletsel.

Geen één dag is hetzelfde, soms kan ik veel aan en soms juist helemaal niets die dag.
Ik vecht nog het meeste tegen onbegrip. Daarom ben ik graag ambassadeur van Hersenletsel-uitleg. Zij maken hersenletsel begrijpelijk!
Sámen voor méér begrip!  Kim