Ik hang op de grond van de badkamer, mijn wang tegen de koude tegels, mijn blote voeten op de koude plavuizen. Zo blijf ik wel bij, toch?

Er zit 'een olifant op mijn borst' en die zit daar heerlijk, en beweegt geen millimeter. Ik hou van olifanten, maar deze beneemt me de adem. En elke inademing voelt als een messteek of 10.

Als dit het is, dan is het oké lijf. Geef het maar aan, ik merk het wel.

Het was het blijkbaar niet, ik ben er nog. De vlag kan uit, mijn lijf kon dit aan. Mijn veerkracht overleefde. Hoe? Gewoon geluk, denk ik. Of die olifant had toch iets beters te doen, het zijn trekdieren van aard. Die horen niet op 1 plek te blijven zitten, natuurlijk.

Als ik dit kan overleven, dan lukt herstellen ook. Schouders eronder, weer dingen gaan doen, mijn lijf vindt de automatische piloot wel terug. Moedige stappen vooruit, het komt vanzelf goed. Mag best zwaar en pittig zijn voor nu, ik weet waar ik het voor doe. Herstellen op de lange termijn, dit later als verhaal kunnen vertellen. Een goed verhaal voor in de kroeg.

En dan, anderhalf jaar later lukt het leven nog niet.
Mijn geliefde werk in de kinder- en jeugdpsychiatrie lukt nog niet, ik kom er een paar uur per week, en ben daarna dagen ziek.

Een vriendin zien; binnen 10 minuten ben ik kapot. Daar waar we eerder uren op festivals stonden en ik de dag erna gewoon (nou ja, helemaal gewoon niet natuurlijk:) weer op werk verscheen.

Koken; van ideeën vroeger voor een traiteursbedrijf en kookboek, kan ik nu struikelen over het maken van hutspot, en daar zelfs de uien in vergeten.

En wat eten, ja, als mijn slokdarm en strottenhoofd het toelaten, dan wel ja. Maar anders, hoest ik gewoon uren mijn middenrif en bekkenbodem kapot.

Gelukkig, er is hulp. Men merkt dat het ‘thuis uitzieken’ toch niet zo goed uitpakt bij mij.
Ik heb het overleefd, maar leef ik ook…??

Een heel revalidatie team staat voor me klaar, een warm bad. Ze gaan meedenken, ik hoef dit niet alleen te doen. En er zijn inmiddels al velen voor me geweest, zielig voor hen. Toch hoop ik ook, dat het kennis heeft opgeleverd, en ze mij nu beter kunnen helpen. Dat het ‘thuis uitzieken en afwachten op herstel’ toch nog ergens nut voor heeft gehad.

En wederom, de vlag kan uit, ik leer weer slikken en ademen, en kan me weer aankleden in de ochtend i.p.v. met kleren aan naar bed gaan zodat ik dat niet hoef in de ochtend.

En dan een klap … hoewel ze er vanuit gaan dat ik ooit volledig zal herstellen (en nee, daar geven ze geen enkele datum of jaartal of decennium bij).

Mijn klachten komen niet door de-conditionering, of teveel stress wegens een pandemie, of angst door de erge tijd die ik heb meegemaakt op mijn badkamervloer…  Maar mijn hersenen hebben een optater gehad. 

Dat maakt dat ik voor nu tot  ??? rekening zal moeten houden met een batterij die niet meer compleet oplaad, prikkels als licht of geluid die de batterij compleet leegtrekken en een brein dat in drilpudding stand schiet bij het lezen van een boek of het voeren van een gesprek.

En als ik niet oplet en de stekker eruit trek, dan doet mijn lijf dat wel, dan lig ik ziek in bed, in het donker. Of ergens in het gras buiten, als ik te laat ben met opmerken. is dat 'eigen schuld, dikke bult'.

Oké, ik geef toe, het is beter dan die badkamervloer hoor. Een bed is nog comfortabel. Heb zelfs maar een nieuwe matras gekocht. Zo'n heerlijke zachte. Waar een mens wel niet blij van kan worden.

Een nieuwe wereld opent zich, of nee, een nieuwe ik in dezelfde wereld… Hoe ga ik daar mijn weg in vinden?

Ziekte: Covid, opgelopen tijdens de eerste golf, op mijn geliefde werkplek.

Samira