Mijn zoon kreeg drie weken voor de zomervakantie van 2017, in groep drie een ongeluk. Hij heeft één week in het ziekenhuis gelegen. Na deze opname ging hij niet meteen terug naar school, maar pas na de zomervakantie. Naar groep vier, gelijk hele dagen. (we hadden nog geen hulp van de revalidatie en dergelijke)

 

Na zes weken kwam de school met klachten over mijn zoon. Hij moest van de neuroloog, een neuropsycholologisch onderzoek (NPO) en een MRI-scan laten doen. Uit de MRI-scan kwam niets, echter bij het Neuropsychologisch onderzoek (NPO) wel. We werden doorgestuurd naar een revalidatiecentrum, maar helaas was er een wachtlijst.

 

Ondertussen wisten zowel de school als ikzelf geen raad met de situatie rondom het gedrag van mijn zoon. Hij mocht halve dagen naar school en thuis huiswerk maken.

Het gedrag bleef een probleem op school. Uiteindelijk kwam er een plek in de revalidatie en het gedrag kreeg een naam; niet aangeboren hersenletsel (NAH).

De school van mijn zoon stond bekend als ‘bijzonder regulier onderwijs’, iedereen mocht zijn wie ze zijn en gedragsproblemen werden gezien als een uitdaging en goed opgevangen.

 

Een hulpverlener van het revalidatiecentrum kwam op school, gaf tips en trucs, maar daar werd niks mee gedaan. Eén juf snapte het en deed wel iets, maar dat was voor één dag in de week. (Ze was er maar één dag in de week). Er kwam een boekje ‘Onderwijs en NAH.’ Dat werd echter niet eens aangeraakt. Wel werd er gezegd dat het gedrag van mijn zoon onbeschoft en irritant was. De kinderen zouden knettergek van hem worden, werd er ook gezegd. De interne begeleiding gaf aan dat ‘dit gedrag niet kon’

 

Ik stelde voor om hem misschien naar het speciaal onderwijs te laten gaan, vlakbij het revalidatiecentrum (want mijn zoon had ook nog therapie nodig). Uiteindelijk trok ik mijn voorstel op het laatst terug; ik was er niet klaar voor.

 

Ondertussen zat hij in groep vijf. Hij was in groep vier gelukkig niet achterop geraakt. In de beleving van de juf werd het alleen maar erger. (zij had mijn zoon drie dagen per week) Zij deed echter ook niets met de tips en trucs die door het revalidatiecentrum werden aangereikt. Ook niet met het NAH boekje want dat vond ze ‘allemaal gedoe’. Ik moest hem thuis beter aanpakken.

Deze juf (juf B) was nieuw op de school. De andere twee dagen had mijn zoon een andere juf (juf A). Zij (juf A) werkt al jaren op deze school. Zij las alles en nam ook alles aan, ze zei: “het lijkt wat ik vroeger had van de lichte hersenschudding. De klas is chaotisch en deze kinderen hebben allemaal duidelijkheid en consequentie nodig. Krijgen ze dit niet, worden ze onrustig en hiervan word je zoon weer onrustig en wanneer hij geen pauzes krijgt gaat het mis”. Deze juf (juf B )had het echter niet voor het zeggen, er werd niet naar haar geluisterd. Wel naar de andere juf (juf A). Maar zij was niet duidelijk en consequent, had geen overzicht. De observatie werd bij haar gehouden. Er werd niet verteld hoe de juf deed. Wel hoe de kinderen reageerden, mijn zoon deed alles fout.

De juf noemde continu zijn naam. Hij deed alles verkeerd in haar beleving ze irriteerde zich aan hem. De kinderen deden haar na. De interne begeleiding was het eens met de juf en observator. Er mocht voor twee uur in de week begeleiding komen en ook mocht mijn zoon halve dagen naar school.

De irritaties werden alleen maar erger, in de zin van dat hij geen aansluiting had en dat, door mijn zoon, de andere kinderen in zijn klas nog meer geïrriteerd werden en zelfs brutaal.

De directrice ging zich ermee bemoeien. (Het is een kleine school en de vertrouwenspersoon was óók de intern begeleider. (IB-er) De directrice kreeg alle info van die ene juf (die mijn zoon zo irritant vindt) en de IB-er.

Mensen van het revalidatiecentrum hadden afspraken gemaakt met school, zoals geen Cito's laten maken, afspraken over zijn gedrag, over contact opnemen met hen, over hoe de tips en trucs toe te passen en dat ze het boekje moesten lezen. Dit werd allemaal niet gedaan!! Hij moest zo spoedig mogelijk weg!! naar het speciaal onderwijs!!

Het revalidatiecentrum gaf als advies dat hij naar het speciaal basis onderwijs (SBO) zou kunnen. De klas/kinderen en mijn zoon waren in shock. Ze waren allemaal verdrietig en ze gaven aan dat ze hem zouden gaan missen. Ze gaven ook aan dat mijn zoon en niet irritant en brutaal was, maar de juf was altijd aan het schreeuwen. Ze gaven ook aan dat het andere kinderen waren die brutaal waren. De brutale kinderen gaven zelf aan dat zij het waren, maar niet mijn zoon. Het ging heel ver, want er werd in het voorjaar een klassenfoto gemaakt. (mijn zoon was toen al weg). Ze hebben de juf eruit geknipt en mijn zoon er tussen geplakt. Ook zijn ze geen van allen meegegaan op het schoolreisje, omdat mijn zoon was weggestuurd. Ze zeiden "De juf had gelogen tegen ons".

De directrice kwam maanden later bij ons om haar excuses aan te bieden, ze had meer moeten doen en meer uren begeleiding had moeten aanbieden. Ze had naar adviezen van mij en van het revalidatiecentrum moeten luisteren en aannemen! Dan hij kunnen blijven

Maar… hij kon niet meer terug!!

 

In de helft van groep vijf ging mijn zoon naar het speciaal basis onderwijs. (SBO). Hij begon in groep 5/6 maar moest lesstof van groep vier maken. Allemaal herhaling. Dit vond mijn zoon niet fijn. Hij moest zelfs dezelfde Cito’s maken. Op de vorige school had hij, ondanks de afspraak met het revalidatiecentrum om geen Cito’s te maken, de Cito’s van groep vijf gemaakt. Hij had deze niet goed gemaakt.

 

De huidige school zag dat hij de Cito’s en tussentijdse toetsen goed maakte. Er gebeurde niets, hij bleef groep vier doen. De juf las over niet aangeboren hersenletsel (NAH) en paste alle tips toe. Qua gedrag ging het meteen goed.

In de volgende klas was er niets verteld over niet aangeboren hersenletsel. (NAH).   Wel éénmaal door mij en door iemand van het revalidatiecentrum. Dat werd wel toegepast maar het bleek niet voldoende. Eén dag in de week was er een juf en ook zij wist niets van NAH en mijn zoon. Ik vertelde haar wat mijn zoon nodig heeft. Ze deed er niets mee. De klas/kinderen waren onvoorspelbaar. Hierdoor werd mijn zoon onrustig.

 

Bij de meester waren meer maatregelen nodig maar dat ‘kon niet’. ‘Werken op groep zes-niveau kon niet want dat was niet goed voor zijn zelfvertrouwen’, terwijl de tussentijdse toetsen aangaven dat hij het wel zou kunnen.

Op deze school lijkt het alsof je in alles klein wordt gehouden. Er zijn geen spreekbeurten, geen musicals, kinderen mogen veel spelletjes spelen op de pc. Terwijl mijn zoon graag wil leren.!

 

Eenmaal in groep 7/8 heeft hij twee jaar dezelfde meester. Deze meester had/heeft nog nooit van NAH gehoord in de vijfentwintig jaar dat hij les heeft gegeven. Hij vindt dat mijn zoon hele dagen naar school kan.

In groep zeven hield de meester er een beetje rekening mee. Mijn zoon zou na een paar maanden zelfstandig de maatregelen/ pauzes kunnen nemen.

De pauzes die hij nodig heeft krijgt hij niet van de juf die hij vier uur in de week krijgt.

We zijn inmiddels in het heden beland...Volgens de meester kan mijn zoon nu alles wel alleen, ook de pauzes. Ook vindt de meester dat de leerstof te moeilijk is voor mijn zoon, terwijl hij wel laat zien dat hij het kan. Met rekenen heeft hij moeite, want bij die juf zijn de omstandigheden slecht.

Op een computer laat hij zien dat hij dingen wel kan. Qua gedrag zijn er wat puntjes en op sommige dingen schiet hij volgens school tekort. De mensen van het revalidatiecentrum en ik geven aan dat dit NAH is. Mijn zoon heeft tijd nodig om alles te kunnen uitvoeren.

De school zegt dat we alles op de NAH gooien, terwijl dat niet zo is.

 

De meester zegt regelmatig tegen mijn zoon: “Dit is te moeilijk voor je”. Mijn zoon denkt dan van niet, hij maakt de opdracht, heeft hij maar twee fouten, of zelfs foutloos en dan is de meester verbaasd. Hij geeft niet toe en hij geeft ook geen compliment.

Meester/school vindt dit hetzelfde is als autisme, ADHD et cetera. Die kinderen hebben ook niet vaak pauzes nodig, dus mijn zoon ook niet.

 

Mijn zoon mag nu alles op groep zeven maken, op rekenen na. (wil mijn zoon ook op groep zeven doen) Hij wil graag van zijn meester rekenles krijgen want daar zijn de omstandigheden beter dan bij de juf.

Ik heb wel mijn vraagtekens want opdrachten op een computer programma (Junior Einstein) moet hij nog op niveau vijf maken, en ik ben benieuwd op welk niveau hij de Cito’s op gaat maken.

 

Na dit schooljaar zal hij naar de middelbare school gaan. Waarheen is een puzzel. Mijn zoon wil niet naar een praktijkschool. Hij is verbaal sterk en heeft tijd nodig om iets te kunnen uitvoeren. Dat zie je vaker bij NAH (disharmonisch profiel)

Misschien zou hij gebaat zijn bij VMBO i (individuele), als deze nog bestaat, anders heb ik nog geen idee waar hij naar toe kan.

 

Een moeder

Nawoord van deze site

Download hier het het NAH boekje voor onderwijs
Achtergrondinformatie en advies voor onderwijs
aan leerlingen met niet-aangeboren hersenletsel
Door: Carla Hendriks, Martine Kapitein, René Steinmann