Zinvol bestaan met NAH (beperkte keuzes - beperkte energie)

 

Hoewel ik tegenwoordig veel vergeet, zal ik 1 november 2014 toch niet snel vergeten. Dat was de dag waarop ik door een motorongeluk Niet Aangeboren Hersenletsel opliep. Ik leek er in eerste instantie goed uit te komen. Maar de eerste paar jaar vielen flink tegen, voor mij maar zeker ook voor mijn vrouw en kinderen.

 

Twee van de dingen waar ik erg veel moeite mee had (en soms nog heb) zijn: energie en goede keuzes. Heel gek: meestal hangen ze samen..

 

Ik weet inmiddels dat gezonde hersenen zo’n 20 tot 25% van je dagelijkse energie gebruiken. Met hersenletsel kan dat percentage gigantisch oplopen. Makkelijk tot 75% of meer. M’n beschadigde hersenen werken dan loeihard om er nog wat van te maken. Mede daarom blijft hersenletsel zo ontzettend vermoeiend.

 

Daarmee komt mijn energie-ondergrens in beeld: Hoeveel prikkels en (hersen)activiteit kan ik in de basis aan zonder mijzelf uit te putten? Dat moet je leren en het vraagt vervolgens om vervelende keuzes. Simpel voorbeeld: Stop ik vanmiddag mijn energie in: proberen te verzinnen en gewoon te onthouden wat ik bij de supermarkt moet kopen? (kansloos) Of vraag ik mijn vrouw een boodschappenbriefje voor me te maken en hou ik energie over om aan dit blog te schrijven?

 

Door de beschadiging in mijn hersenen is soms de rust, de kennis en de informatie die ik nodig heb om goede keuzes te maken niet oproepbaar. In zo’n geval liggen zelfoverschatting en onderschatting van de gevolgen direct op de loer. Dan maak ik geen of een foute keuze en gaat het van overprikkeling, plus overbelasting, via dwars-door-de-energie-ondergrens, naar dagen plat op bed. Met als wrange bonus: heel veel wijsheid achteraf..

 

Goed, genoeg geklaagd! Zo moet het dus niet. Dat weet ik inmiddels. Hoe dan wel?

 

Moeilijker voorbeeld: Ik wil, na bijna vier jaar aan de kant te hebben gestaan, weer iets van een nuttig en zinvol bestaan opbouwen. Daarbij moet ik dus uitgaan van mijn energie-ondergrens. Dat betekent op dit moment dat ik ongeveer twee uur per dag mijn hersenen ‘normaal’ kan belasten.

 

Oké, dan komen de keuzes. M’n oude werk: te ingewikkeld, teveel druk, teveel tegelijkertijd. Dat dus niet. Wat dan wel? Ik deed ook aan loopbaanbegeleiding en was daar best goed in. Ik wil daarom (zeer parttime!) loopbaanbegeleiding gaan bieden aan mensen met een beperking. Dus wil ik gaan solliciteren!

 

Maar mijn ambulant begeleidster heeft me inmiddels duidelijk gemaakt dat ik beter eerst kan proberen stage te lopen. Te beginnen met een paar uurtjes en dan heel langzaam opbouwen.

Zo kan ik uitzoeken wat ik kan én aankan, in de praktijk. Wat???

 

Oh ja, da’s waar: energie-ondergrens en beperkte keuzes.. En verstandig zijn.. En dat blijven.. Ook in nieuwe situaties..  Weer wat geleerd. Of ben ik nog bezig te leren?

 

Groeten & jullie allen sterkte,

 

Frank Willem

P.S. Over de worsteling de eerste tweeënhalf jaar met NAH na het motorongeluk schreef ik samen met mijn gezin én deskundigen in 2017 een boek: NAHGENOEG NIETS TE ZIEN.

www.nahgenoeg.nl
Het boek kost 16,95 en is te bestellen via elke boekhandel en erkende boekensite: o.a. via Libris  en Bol.com