Voor wie verder wil lezen hoe het met Marian ging... Op weg naar de fase naar het revalidatiekliniek. Heb je het eerste deel niet gelezen? Klik dan hier..

 

Donderdag 14 augustus

Why does my heart feel so bad?

Vanmorgen ben ik naar Simon geweest. Zijn haar moest dringend geknipt worden.. Zo dringend dat hij gisteren, toen hij zo helder was, niet meer op de foto wilde . Ik maak dagelijks een foto namelijk maar gisteren vond hij dat het niet meer zo’n goed idee was.

Dus deze ochtend kwam ik daar aan en zat hij zijn brood te eten. Na zijn ontbijt zou hij met de passieve lift in een rolstoel worden geïnstalleerd, ik zou hem knippen in de badkamer en daarna gelijk douchen.

 

Toen het moment aanbrak dat hij in de rolstoel zou worden geholpen ben ik zijn kamer uitgelopen. Op de een of andere manier kan ik daar niet naar kijken, laat staan het zelf doen. Mijn eigen reactie verwonderde mij want in mijn werk draai ik hier mijn hand niet voor om… Maar nu kon niet eens toekijken. Het was een moment wat me de rest van de dag heeft beziggehouden.

 

Ik heb zijn haar geknipt en toen ik daarmee klaar was werd hij door een verpleegkundige in de douchestoel geholpen. Weer met de passieve lift en ik stond er voor mijn gevoel als een dombo bij. Ik zag het allemaal aan, heb niet geholpen en voelde alleen maar een hoop gebonk op de plek waar mijn hart zit. Het was zo enorm confronterend. Die lift, hoe hulpeloos hij is… Ik vond het heel moeilijk.

Ik heb hem zelf gedoucht en deels aangekleed. Hij vertelde me dat “die anderen” het allemaal veel sneller doen. Het kostte hem enorm veel energie.

 

Ik ben niet ingegaan op zijn opmerking. Wat had ik kunnen zeggen? Dat hij voor die anderen een patiënt is? Dat weet ik, want voor de mensen in het ziekenhuis is het gewoon werk. Dat is het voor mij ook als ik bij mensen aanbel en daar doe wat ik moet doen. Dan douche ik ook mensen, help ze ook waarbij ze geholpen moeten worden. Dan is het je vierde persoon op je lijst en zijn er nog zes te gaan…. Ik wilde hem dat allemaal niet zeggen…ik dacht het wel. Ik dacht ook; “ Ik douche jou met alle gevoel wat ik in me heb, maar dit is voor mij een hel van een situatie” Het deed me zo’n pijn om hem zo te zien…Te moeten zien dat het hem alle kracht kost die hij op dit moment heeft. Dat hij wilde dat ik het sneller deed omdat hij voelde dat hij bijna neerviel.

 

Ik realiseerde me, op het moment dat ik zag dat  het zweet hem letterlijk uitbrak, dat toen ik gisteren deze afspraak maakte ik me veel groter voorgedaan heb, dan dat ik ben. Ik wilde hem kostte wat het kost perfect knippen, perfect scheren, perfect wassen afdrogen en insmeren…. En ik deed er veel langer over dan die 45 minuten die voor deze complete klus staat! Want meer dan 45 minuten energie had hij niet!

Toen Simon totaal gevloerd in zijn bed lag heb ik gewacht tot hij sliep. Die middag hadden ze MDO ( Multi disciplinair overleg ) over hem en ik was erg benieuwd wat daar uit zou komen.

 

Onderweg terug naar huis heb ik een fijn telefoongesprek en word ik bemoedigend toegesproken door iemand die me dierbaar is.

Ik reed naar mijn ouders en kindjes. Steeds als Daan mij ziet is hij boos. Ik zie hem al dagen stampend rondlopen, hangt enorm aan opa en die heeft engelengeduld met hem. Opa is de reddingsboei voor Daan. En op mij reageert Daan al zijn verdriet, frustratie en onvermogen af. Dat is heel moeilijk… Want hij begroet mij niet direct. Hij vraagt wat ik kom doen? ( AUW ).

Het is me uitgelegd door de psycholoog die Daan onder zijn hoede heeft. Het is een normaal gedragspatroon van een zesjarige in deze erg extreme situatie… Maar ik heb ook een hart… Het doet me pijn en het kost me heel veel moeite ( en ook liefde maar die is grenzeloos voor hem ) om me dan goed te houden en niet boos te worden. Momenteel als Daan mij zo tart dan wil ik hem 1000 kussen geven en door elkaar rammelen, tegelijk. Het verbeten mondje wat hij heeft, het stemmetje wat een octaaf hoger gaat als hij barst van frustratie en alleen maar heel hard roept dat hij wil dat papa naar huis komt! 

 

Het word me regelmatig echt te machtig en terwijl ik dit schrijf lopen de tranen weer over mijn wangen. Hij wil niet met me mee naar huis en dat is goed… Ik heb hem de vrije keuze gegeven en hij voelt zich nu het best bij opa en oma. En hij en ook zijn broertje zijn daar nu op de beste plek. Ze krijgen rust, regelmaat, drie maal daags en perfecte maaltijd. Aandacht ( heel veel!! ) en een extreem grote dosis LIEFDE!  Het is goed zoals het nu is maar ik heb drie ronde gaatjes in mijn hart omdat de vanzelfsprekendheid van ruim twee weken geleden ineens weg is. Het was voor mij de normaalste zaak van de wereld dat mijn kereltjes uiterlijk om 19.30 uur boven op bed lagen… Daar kwam geen speld tussen. De avonden dat ik aan het werk was regelde Simon dat allemaal…En was ik thuis dan deden we het samen. Het was zo en we konden onze weken voorspellen! Om de week werk ik in het weekend de avonden. Iedere dinsdagavond werk ik. Donderdag en vrijdag begint Simon later met werken en brengt de jongens weg omdat mijn dagen dan om 07.00 uur starten bij de eerste cliënt… Zo ging het, week in week uit maand in maand uit. Vaste prik en een heel strakke regelmaat…

 

En ineens zit ik al avonden helemaal alleen aan de keukentafel deze reddingsboei ( want dat is dit blog voor mij ) in stand te houden.. Ineens is NIETS meer zeker in mijn toch wel voorspelbare leventje als het op werk, kinderen en structuur aankomt. Wanneer weer werken en hoe ga je dat doen en regelen? Weet ik niet. Wanneer komen de kinderen weer thuis? Weet ik niet, hangt af van diverse factoren… Hoe ziet je leven er uit volgende week? Weet ik niet… Morgen? Straks? Ik kan niet eens meer behoorlijk nadenken.

 

Als je me drie weken geleden dit verhaal zou hebben verteld had ik je hoogst waarschijnlijk gevraagd wat de titel van die film is die je me beschrijft…. Want daar gebeuren dit soort dingen toch? Of bij een ander? Toch niet bij mij?

Aan het eind van de middag ging ik weer terug naar het ziekenhuis. “Hallo schat” was de begroeting. “Gisteren had je een ander shirtje aan.” “Ik was er moe van, ik heb de hele nacht geslapen”…

“Dat was vanmorgen Siem, ik was vanmorgen bij je”.

Ik ging bij hem zitten, aan het voeteneind op het bed. Hij vertelde dat hij naar Frankrijk geweest was en dat we gauw weer eens samen daar naar toe moeten gaan!…Hij vertelde nog heel veel maar ik kon er niets van verstaan. Het is dan net alsof iemand in een andere taal tegen je praat en je elkaar op geen enkele manier tegemoet kunt komen om elkaar te begrijpen. Naarmate de minuten verstreken voelde ik mijn keel steeds meer dichtzitten. Zelfs slikken deed op een gegeven moment pijn omdat de tranen me bijzonder hoog zaten.

 

Ik stapte van het bed af en ging wat zitten grabbelen in mijn tas omdat ik mijn tranen niet meer weg geknipperd kreeg. Ik had een nieuw scheermes inclusief mesjes gekocht want ik was er die ochtend achtergekomen dat je met een nogal bot mesje meer kwaad dan goed doet als je niet oplet

 

Ik MOEST wat DOEN dus ging me daar maar mee bezighouden. Is nog een hele klus om zonder schaar een Gilette uit de verpakking te halen. Siem bekeek mij zo eens… Dat zag ik wel en hij vroeg nogal hard; “Moet je drinken!”…. Huh? “Moet je drinken schat?”… “Nee ik hoef niks te drinken Siem. “

Hij wees naar mijn gezicht, ik moest wat dichterbij komen, en hij haalde zijn vinger over mijn oog…”Je moet drinken”…Hij bedoelde dat hij zag dat ik moest huilen… En snapte niet waarom.

Simon: “Jij moet altijd zo snel dat doen” “Je moet niet geloven wat ze allemaal zeggen” “Allemaal leugens”…

Ik: “Siem, laat maar.. Ik ben gewoon moe”

Simon: “Houd Coen je 's nachts wakker”..

Ik: “Nee, hij houd me niet wakker, hij is bij mijn ouders en daar slaapt hij ook en Daan ook”

Simon: “ Wat wordt hij groot hè Mar” ( wijst naar de foto van Coen). Hij is al bijna 3!”

Ik: “Coen is pas 1 schat”

Simon: … Grote ogen, totaal onbegrip en veel irritatie. “kap nou eens met dat liegen Mar!” “we gaan gewoon weer naar Frankrijk!” En toen vroeg hij ook nog iets over de fiets van Daan die kapot zou zijn….

 

Ik kon er geen touw aan vastknopen en ik had onwijze hoofdpijn. Simon wilde tv kijken dus ik ben even naar de verpleegkundige gelopen om te vragen wat er voor nieuws uit het MDO gekomen was.

Er was besproken en besloten dat Siem nog niet op de wachtlijst voor het revalidatiecentrum komt. Eerst moest de onrust in de nacht voorbij zijn en de nachtmedicatie ( Haldol ) afgebouwd.

 

Volgende week wordt hij opnieuw beoordeeld door de revalidatiearts. Nou, toen was mijn avond compleet verziekt. Ik was zo enorm teleurgesteld. Nog meer dagen afwachten en toezien hoe hij in dat ziekenhuisbed hulpeloos ligt te zijn. Ik had gehoopt, na alle progressie deze week, dat hij al op de lijst zou worden gezet. Dan kun je uitkijken naar “Een Plan”… Wat duidelijkheid en daadwerkelijk aan de slag met het terugvinden en het terugwinnen van een stuk zelfstandigheid. Simon geeft aan dat de dagen zo lang duren. Dat hij maar naar “huppels” kijkt. ( ik denk dat hij het in en uitlopen van verpleegkundigen en andere disciplines, bedoelt ).

Ik had na het bemoedigende gesprek met hem gisteren, een heel andere kijk op vandaag. Maar het liep anders en daar had ik het ontzettend moeilijk mee!

Ik ging weer terug naar zijn kamer en hij lag te slapen. Voorzichtig pakte ik mijn spullen bij elkaar maar hij werd wakker en vroeg of ik wegging? Inmiddels was het 19.30 uur dus ik moest inderdaad weg. Dat wilde hij niet dus ik ging nog even bij hem zitten. Het leek alsof hij al weer was vergeten dat hij eerder zo geïrriteerd was. Ik zette drinken voor hem klaar en hij wilde zijn tanden poetsen. Of ik morgen van die dingen voor zijn tanden wilde meenemen? ( tandenstokers ).  Ik hielp hem met goed liggen en zette alles een beetje strategisch voor hem neer.

 

Simon: “Ik heb een wekker nodig”

Ik: “een wekker?” “Nee joh, die heb je niet nodig hier”

Simon: “Ik wil een wekker!” “Anders kan ik toch niet luisteren!”

Inmiddels kan ik een beetje voorspellen hoe hij reageert als ik zeg dat ik het niet begrijp… Dan zie ik een wanhopige blik en dan hoor ik hem hard zuchten… Ik bleef dus staan en keek hem vragend aan… Maar zei maar niet dat ik het niet snapte… Siem probeerde uit te leggen wat hij bedoelde en wees naar de tv…

Ik nam een gokje; “Bedoel je je bril schat?” Je leesbril, voor de ondertiteling? … Gelukkig! In een keer goed!

Bril = wekker.

 

We namen afscheid en ik ben naar beneden gerend! 8 hoog, hard de trappen af … Gauw het terrein afgereden en mezelf vermand. Ik heb Siem zijn moeder gebeld want ze had me al geprobeerd te bereiken en verslag uitgebracht van hoe het met hem gaat vandaag…. Een klein beetje laten doorschemeren dat ik wat gedesillusioneerd was… Een understatement voor mijn gevoelens…

Ik reed verder en toen kwam er een liedje op mijn afspeellijst voorbij wat niet geschikt was voor dat moment. Moby; Why does my heart feel so bad.

Mijn voorruit werd bijna nat van mijn tranen dus ik ben maar gestopt langs de weg.

 

Ik ben nooit in Frankrijk geweest met hem. Daan zijn fiets is niet kapot…Coen is geen 3 jaar… Een bril is geen wekker..Huilen is geen drinken…of dorst hebben…Hoe komt dit ooit nog goed?! Waar is de JIJ die ik ken… Hoe lang nog hoe lang nog hoe lang nog….Waarom zit je nog niet in het revalidatiecentrum..Hoe zal vannacht gaan? Waarom kan niemand mij iets vertellen wat ZEKER is… Wat is zeker? Hoe moet ik het allemaal gaan doen???  Ik kan dit NIET…Ik hou dit niet vol…In mijn eentje… in mijn eentje in mijn eentje…wij deden en regelden alles altijd samen!!! Waar ben je? Ik ben je kwijt maar je bent er nog….

Gewoon keiharde vette paniek.

Ik was helemaal in PANIEK.

 

Er was een auto achter mij gestopt en een oudere meneer tikte tegen mijn raam…. Ik schrok me helemaal drieduizend slagen in de rondte en dat maakte dat ik er waarschijnlijk totaal over de rooie uit zag… “Gaat het wel goed met u mevrouw?” “Zal ik iemand voor u bellen of heeft u een dokter nodig?”

“NEE!!!!!! Maar als het zo doorgaat over een week of drie denk ik wel!!!!”

 

De man snapte mij niet….Nou, dan weet hij ook hoe ik me voelde vandaag in het ziekenhuis…Hij haalde zijn schouders op en liep weg…. Gek hè.. Ik schaamde me een beetje… Maar het luchtte me wel op.

 

 

Zondag 17 agustus

Telefoon

Goodmorning!
Het is nu zondagochtend 05.30 uur en ik ben in het ziekenhuis. Ik ben gebeld vannacht met het verzoek hier naar toe te komen. Dit is een afspraak die ik heb gemaakt en waar ik iedere avond voor bel. ” bij onrust of als je vindt dat je Simon moet fixeren… Bel Mij!! Dan kom ik naar het ziekenhuis!!

 

Gister kwam ik aan het eind van de middag hier aan en toen zat hij in een te kleine rolstoel, gefixeerd en zonder ondersteuning aan zijn rechter ( verlamde) kant.  Zijn tv stond op erg hoog volume aan op de zender Disney xl ( WTF!!!). Drinken lag onder de stoel op de grond en de helft over zijn broek. Op zijn zachtst gezegd kan ik je vertellen dat Simon zelf ” not amused” was. Hij wilde terug naar bed. Dat werd afgeraden door de dienstdoende verpleegkundige. Vanwege verstoord dag/nachtritme was besloten meneer wat langer uit bed te houden in de hoop dat hij s nachts wat beter zou slapen. Konden we niet even met meneer de afdeling af? Simon wilde dat wel, al zag hij er erg ongelukkig uit..
Met de kinderen en mijn ouders beneden wat gegeten.

 

Siem gaf steeds aan pijn te hebben maar was niet in staat ( achteraf te gefrustreerd!!) Om duidelijk aan mij te maken wat er nou aan de hand was. Hij had pijn. Zat niet comfortabel, zat scheef en hing zowat in die stoel en in die fixatieband. Het was gisterenmiddag voor niemand fijn behalve voor Daan. ( papa zit weer in een stoel en hij praat!!!!).

 

Terug op zijn kamer is hij in bed geholpen en toen hij lag viel hij eerst in slaap. Ik heb een uurtje naast zijn bed gezeten. Hij was onrustig en ik zag op een gegeven moment de striemen in zijn maagstreek van de fixatieband… gek hè? Dat hij geen hap door zijn keel kreeg in de restauratie! Ik heb zijn dossier gepakt en las dat hij afgelopen nacht erg onrustig was geweest volgens de nachtdienst. Ze hebben hem om 04.00 uur onder de douche gezet???? Waarom???? En ik ben niet gebeld?? Dat was toch  ver@#$#@ de afspraak?!!! Ik werd steeds bozer.

 

Toen Simon wakker werd heb ik hem gevraagd wat er toch allemaal gebeurt. Ik zie aan hem dat het NIET goed gaat. Hij heeft een woordvindstoornis en blijkbaar ben ik de enige die de moeite neemt om te begrijpen wat er is?

 

Hij vertelde dat hij had geprobeerd duidelijk te maken die nacht dat hij dorst had. Niet had gevraagd om te douchen. Vervolgens was hij zo gevloerd dat hij in slaap was gevallen en ze hebben hem laten slapen tot 13.00. Ontbijt heeft hij niet gehad.

 

Toen moest hij uit bed. Zat hij om 13.30 uur in die te kleine stoel met de band te strak en zonder ondersteuning aan de rechterkant. Hij had ontzettende dorst maar de beker drinken had hij laten vallen. Een paar keer heeft hij de verpleegkundige geroepen, werd niet begrepen en klaarblijkelijk ontstond er irritatie… dus had deze verpleegkundige de tv heel hard gezet… zodat ze dat geroep niet meer hoort???…

 

Simon is doodongelukkig. Van streek en erg bang… de fysiotherapeut komt iedere dag een kwartier. Hij probeert te vragen of het nog goed komt met zijn rechterbeen. De Fysio haalt dan zijn schouders op en kijkt niet begrijpend.. Ze begrijpen zijn vragen niet… er wordt niet doorgepakt, geen tijd, werkdruk. Ik begrijp het allemaal maar bovenal zie ik het resultaat. Simon die wegkwijnt en de uren telt tot er weer iemand komt.

 

Ik heb gisterenavond behoorlijk laten zien wie ik ben en HEEL DUIDELIJK gemaakt dat die meneer op kamer 31 MIJN vent is en dat ik vind dat het behoorlijk schort aan bejegening.

 

Dat er helemaal geen sprake is van een verstoord dag – en nachtritme… Dat hij al zolang ik hem ken ongeveer 5 a 6 uur slaapt per nacht en altijd om 04.30 a 05.00 uur gewoon wakker is!!! Ze verstrekken om 22.00 u Haldol en dat heeft dan zijn werk gedaan om 4 uur in de ochtend!!! Je hebt toch geen ” hoge school”  nodig om dat te begrijpen?

 

Ik heb nu doorlopend bezoektijd en het moet anders gaan. Prompt werd ik vannacht om 03.10 gebeld. Siem was onrustig. Ik kreeg hem zelf aan de telefoon en ben naar het ziekenhuis gereden. Ik zit nu al een paar uur naast zijn bed en heb hem zelfs niet eens zien bewegen… een heel rustige diepe slaap… Wordt vervolgd.

 

Zondag 17 augustus

Ik ben ook toch nog even in slaap gevallen en we werden wakker gemaakt om 08.15 uur.

Ik geloof dat Simon het wel prettig vond om mij te zien bij het ontwaken. Mijn lijf vond het ietsje minder prettig…

Hij kreeg ontbijt, ik had zelf nog even wat brood meegenomen voordat ik vannacht vertrok dus met een lekkere cappuccino uit een D.E. apparaat…  begon ik de dag ook wel redelijk.

 

Gewassen, en wel kwam hij in die stomme rolstoel weer terug naar zijn kamer. Het uur er na heb ik héél vaak het woord K...(!) gehoord! Als bijvoeglijk naamwoord voor rolstoel…. Hoezo woordvindstoornis..

We hebben een rondje ziekenhuis gemaakt want de domper was dat de restauratie pas om 12.00 uur opengaat op zondag. Het kleine leuke vooruitzicht voor een appelpunt met een grote koffie is dan maar voor een andere dag. Vanmorgen is hij gewogen en blijkt de afgelopen tijd 10 kg te zijn afgevallen. Het gaat dus niet goed.

 

Siem vroeg aan mij waarom ik zo mijn best voor hem doe? Het wordt toch niks meer geeft hij aan. ( Alarm NR 2! ). Dat alarm ging ook al af toen de verpleegkundige in zijn kamer vroeg wat hij voor werk doet. Het antwoord was dat hij er niet over wilde praten. Ik kan dat toch nooit meer doen dus het maakt niet uit. IK DOE NIKS… ( ALARM NR 1 )… Ik hoorde het aan, ik trok mijn conclusie en moet bij mijn stelling blijven…HET GAAT NIET GOED!

 

Toen we met zijn tweeën beneden in de restauratieruimte zaten, zonder gebakje en zonder koffie, ben ik met hem het gesprek aangegaan naar aanleiding van mijn Alarm 1 en 2.

De conclusie van dit gesprek was dat hij zei; “Kijk naar me!”. “Is niks en ze doen niks met me”.

“Lopen rond, kijken, ik zeg en zij doen niks”.

Wederom zeg ik nu dat je, volgens mij, geen “Hoge School” doorlopen hoeft te hebben om uit deze simpele zinnen je conclusies te trekken! Of ben ik gek? Ik verneem graag jullie reactie hoor lezers!

 

Het hele verhaal kunt u HIER , ACHTER DEZE LINK  lezen, Met name interressant voor Het Pusher syndroom: “De patiënt duwt met grote macht naar zijn (aangedane) hemiplegische zijde in alle posities en weerhoudt elke poging tot passieve correctie van zijn houding, wel te verstaan, correctie welke zijn gewicht zou verplaatsen naar of over de mediaanlijn van zijn lichaam naar de niet aangedane zijde”. + Broetze methode   "normaliseren van de tonus en normaliseren van houding en bewegingspatronen. Dit doormiddel van het oefenen van ADL (gewone dagelijkse) handelingen en het zoveel mogelijk inschakelen van de hemiplegische zijde van de patiënt." Het is ook om te laten zien dat er 'engelen' zijn in een ziekenhuis. Zij is 20 minuten in kamer 31 geweest en ze heeft me meer geleerd in die 20 minuten dan iedereen in die tien dagen dat Peet hier nu verblijft….Klik hier

 

 

Rond 00.30 uur lag  ik de volgende nacht  in de waakstand want meestal is dat het tijdstip dat hij uit bed probeert te klimmen enzo…. Er gebeurde niets! Ook tijdens de nachtcontroles ( ze komen steeds even kijken, iedere paar uur ) gebeurde er niets!!

 

Zijn bed stond dicht tegen die van mij aan, wel de bedhekken omhoog…. Ik ben wel in slaap gevallen en om 07.00 uur lag hij aan mijn haar te trekken en vertelde dat hij het zeer gezellig vond om me te zien bij het wakker worden. Nou, dat genoegen was geheel wederzijds.

De nachtzuster sprak een paar keer haar verbazing uit toen ze op haar rondes langskwam. Hij heeft niet eens bewogen in zijn slaap. Klaarblijkelijk heb ik een erg slaapverwekkende uitwerking. In deze situatie was dat wel een handige bijkomstigheid, toch?

 

Toen we vanmorgen even alleen waren moest ik bij hem op bed komen zitten.  Hij pakte mijn hand en zei; “Het komt niet meer goed hè Mar…” Het was geen vraag, het was een mededeling die niet vragend werd gesteld.

Ik vroeg hem of hij enig idee had waarom ik vannacht bij hem in de kamer had geslapen.  Dat wist hij wel: “Om mij rustig te houden en dat was ik ook.” We spraken er verder op door en Simon geeft aan dat hij bang is. Dat hij het gevoel heeft dat zijn leven voorbij is en dat hij in de veronderstelling leeft dat hij nooit meer kan lopen.

Ik: “Is dat wat jij gelooft?” “Dat je nooit meer kunt lopen en niet meer zelfstandig kunt zijn?”

Simon: ( huilen ).

Simon: “Daar ben ik bang voor”  En dan een moedeloze blik.

Dat laatste, die moedeloze blik maakte me boos. En dat heb ik ook gezegd tegen hem.

Ik pakte mijn tablet en liet hem iedere foto zien die ik vanaf 2 augustus ( Want toen startte ik met foto’s maken ) van hem heb gemaakt. Na de foto’s van 3 augustus kon hij niet meer kijken.

 

Ik vertelde hem letterlijk waar hij vandaan kwam. Dat hij de nacht van 30 op 31 juli in “bijna – dood – staat”, in het ziekenhuis belandde. Dat er van een hele slechte prognose werd uitgegaan. Dat hij met gillende sirenes in de avond op 1 augustus naar dit ziekenhuis werd gebracht en dat hij binnen 8 dagen met morfine, sondevoeding, zuurstof en allerlei medicatie per infuus op allerlei plekken in zijn lichaam is opgelapt. Op hoog niveau!

Ik: “En kijk eens hoe je nu bent!” “Je bent helemaal fantastisch want je hebt het geflikt!” “In twee en een halve week tijd lig je aan geen enkel infuus meer, je eet zelfstandig, drinkt zelfstandig en nog de goede hoeveelheden ook!” “Je hebt geen pijnbestrijding meer en je laat zien dat je vind dat je in een kl..(!!) situatie zit!” “Dus je kunt jezelf uiten!” “Het enige wat je nog krijgt is medicatie per tablet!” ” En daar zit geen antidepressiva bij en die gaat er, wat mij betreft, ook helemaal niet komen!”

 

“Dus, lieve schat, jij gaat knokken!” “Zoals je al die tijd al doet en daar ga je mee door!”

 Hij was heel helder en heel erg emotioneel. Hij schopte met zijn linkerbeen tegen het rechterbeen en hij was / is heel gefrustreerd over het feit dat zijn rechterbeen wel kracht vertoont maar dat hij het niet kan sturen.

 Simon: “Kijk nou toch Mar.” “Dat wordt toch niks meer” “Lamme arm, lam poot, ( lelijk scheldwoord tussendoor ) het lukt niet”!! “Wat gaan ze nou met me doen?” “En jij bent de hele tijd hier..?”

 Ik: “Ja, ik ben de hele tijd hier”. “Ik probeer de Goden van dit ziekenhuis te overtuigen dat jij de moed, de kracht en het lef hebt om de hele wereld te laten zien dat je zo sterk bent en dat je nooit opgeeft”. En ik , waarom ben ik hier? Ik probeer de hele wereld te laten zien dat je MIJN VENT BENT, dat ik in je geloof, heel veel van je houd, ik vind dat je de beste vader van de hele wereld bent en dat ik er heilig van overtuigd ben dat je LOPEND je jongste zoon zal leren fietsen. Net zoals je dat bij Daan hebt gedaan.” “Daarom ben ik hier vandaag” “En vannacht was ik hier om de Goden van dit ziekenhuis te laten zien dat je geen verstoorde nachtrust hebt, dat je zonder medicatie de nacht kunt doorkomen want dat is een voorwaarde om je op de lijst van het revalidatiecentrum te krijgen”. “En vandaag GA je op de lijst van de revalidatie worden gezet.” “Maar dan moet je wel meewerken en vanaf nu wil ik NOOIT meer horen dat je iets NIET KAN”. “Want als je dat tegen jezelf zegt dan maak je er waarheid van”. “En dat wil ik niet want het is geen waarheid”.

 

Ik keek hem aan en veegde zijn tranen weg. En toen werd ik even “Ratelband”…

Ik: “Dus, lieve schat; “Kun je het aan?” “Ga je weer lopen?”….Simon; “Ja!” “Wat er ook gebeurd, ik ga dat doen”!

Kijk… Zo ken ik je weer!

Oppergod kwam binnen. De revalidatiearts…En ze kwam op het juiste moment;

Er volgde een gesprek en hieruit bleek dat ze inmiddels al had gesproken met de Fysiotherapeut en met de psychiater en ook de verpleging. Meneer kan op de wachtlijst worden gezet voor de klinische revalidatie. En zo geschiede!  Dat was poppetje drie.

 

Daarna volgde het laatste gesprek; De afdelingsarts. Ook dat gesprek verliep goed. In dat gesprek was ook aandacht voor mijn situatie en die van Daan. De afdelingsarts staat weer in contact met de psycholoog waar wij twee maal per week komen. Ik gaf aan dat ik het in ieders belang vind dat Simon zo snel mogelijk het revalidatietraject in gaat. Iedere dag dat je langer op bed ligt boet je, mijns inziens, in. “Beter worden” doe je niet in een ziekenhuis. Dat beaamde hij wel. Hij vond het allemaal boven verwachting snel en goed gaan. De afdelingsarts: “ik denk wel dat het goed zou doen als u nog een nachtje bij meneer blijft slapen..”. “Het heeft hem wonderwel goed gedaan”.

 

Met “Poppetje nummer vier” werd de revalidatie een feit! (meer over de poppetjes die hun 'ja'moesten geven achter de link van de 'engel')

 

De fysiotherapeut, stelde voor aan Siem om toch even in de rolstoel te gaan zitten.

“Simon”: Ik wil niet als een debiel gaan zitten in dat winkelwagentje!”

De fysio hield zijn lach in. Soms is het best heel grappig wat er wordt gezegd.

Ik: “Siem, als je echt in een winkelwagentje gaat zitten dan wordt je strakker vastgebonden als dat ze tot nu toe hebben gedaan hoor!” “Ik denk dat je dan een heel andere diagnose krijgt, met een andere bijbehorende behandeling…( BOPZ ).

Simon: “Daarom wil ik ook niet in dat winkelwagentje”.

Ik gaf wat extra uitleg, tussen mijn tranen door van het lachen.  

Toen hij zich realiseerde wat voor woordkeuzefout hij had gemaakt klaarde de lucht zo enorm op. We hebben toch nog gelachen vandaag.

 

Ik ben naar huis gereden. Was aangezet want alle stelletjes kleding van hem waren vuil.

 Ik schrijf dit blog. Daarna pak ik mijn tas voor vannacht en ga weer terug naar het ziekenhuis…Nog een nachtje op de Verpleeg….Voor het goede doel.

Ik kan niet wachten tot het hoofdstuk revalidatie aanbreekt want dan kan hij actief zijn, zichzelf uitdagen, zijn waardigheid terugwinnen en krijgen.

 

 

 Hoe gaat het verder?