Op deze pagina plaatsen wij mooie ontroerende gedichten en dichtvormen over het leven met hersenletsel, geschreven door mensen met hersenletsel, hun naasten of professionals.

Gedicht van Jenny Palm, neuropsycholoog

Gedachtes opgeschreven over mijn dochter:

                                                                                     Gedicht van Meinie

Over het leven zonder prikkelfilter..

Gevecht zonder harnas

Leven zonder filter
Is als een zenuw zonder huid
Je wilt de pijn vermijden
Maar kunt er niet echt onderuit

Even bijt je op je tanden
Maar dan vloeit er weer een traan
En is het met je stoere imago
Direct ook weer gedaan

Leven zonder filter
Is als een afgepeld ui
Een gevecht zonder harnas
In je nakie zonder trui

Prikkels die je vangen
Je ziel staat in brand
Met geweld overmeesterd
Ver weg lijkt het verstand

Leven zonder filter
Is de zwaarste storm doorstaan
In je nakie zonder trui
Dapper door blijven gaan

                                                                              Gedicht van Karin Weidekamp

Lees meer over verstoorde prikkelverwerking bij hersenletsel

                                                                          Gedicht van Martine X-tien

Van buiten nog hetzelfde
Van binnen helaas niet meer
Mensen zien alleen je buitenkant
En niet van binnen al het zeer

Leven zonder pantser
Kwetsbaar als een kind
Lege plekken in je hersenen
Onbegrip dat wint

Vasthoudend aan gewoonten
In een wereld vol angst, onzekerheid en pijn
Van een machtig leven
Naar een leven teer en klein

Je geest is sterk maar je lichaam
Wil niet meer
Frustratie en acceptatie
Verwerking keer op keer

Een herseninfarct verandert een leven En een mens
Aandacht hiervoor, liefde en begrip
Dat is wat ik wens.

                                                                                  Gedicht van Annet Welker

Een gedicht van Steve's Lines voor Claudia

Gedicht over een veranderde relatie door het hersenletsel.

Gedicht van Laura Jolink

Ervaring is de Beste Leermeester
Gedicht over m'n Brein door m'n Brein

M'n Ogen doe ik open met m'n Brein
Zien doe ik met een geniale Gave
Ogen doe ik dicht met m'n Brein
Luistervinken doe ik met m'n Oren
Doch Luisteren doe ik met m'n Brein
Spreken doe ik met een geniale Gave
Doch zonder Brein Geen Gesprek
Tasten doe ik met m'n Vingers
Doch voelen doe ik met m'n Brein
Zonder Brein geen Gevoel
Ademen doe ik met een geniale Gave
Zonder Brein is Geen Leven
Al Werkt het Hart

                                                                                   Gedicht van Henny Manuel

Gedicht van Fatimata Dickel Kane

10 jaar geleden viel de man Van Brigitte van een steiger met NAH tot gevolg.

Zij schreef dit gedicht:

Gekraakt, 

Maar niet gebroken. 

Gesard, 

Maar niet geraakt. 

Geknakt, 

Maar niet gespleten. 

Gekwetst, 

Maar door gestreden. 

Ingeleverd, 

Maar niet verloren. 

Ontmoedigd, 

Maar nog altijd strijdbaar. 

Moe, 

Maar nog steeds hier. 

10 jaar verder, 

Maar niet opgegeven. 

Onomkeerbaar, 

Maar nooit 't vertrouwen verloren. 

Tegenwind, 

Maar steeds een regenboog blijven zien. 

Donkere dagen, 

Maar opnieuw de zon weer zien schijnen. 

Onzekerheid, 

Maar de liefde opnieuw uitgevonden. 

Soms uitzichtloos, 

Maar steeds de lichtpuntjes nog zien. 

Zo gaan we opnieuw opzoek

Naar 't voor jouw nieuwe normaal.... 

23-06-2010🕜23-06-2020

                                                                             Gedicht van Brigitte

Gedicht ik mis mij

Ik mis mij....
Hij was er altijd de glans van elke dag

Plotseling verdween mijn glans
Hopelijk komt hij ooit terug
Dat glimmende laagje die over elke dag lag maar die ik niet terug vinden kan

Gevoel dat m'n leventje aan puin ligt
Niks gaat zoals het ooit was

Mensen zeggen wat een geluk heb je gehad. Pak je leven maar weer op. Maar
dat gaat steeds niet lukken, het zit in m'n hoofd en zit er steeds.  De ene keer heel erg aanwezig, dan weer minder

Maar ik zal blijven vechten tot dat ik mijn glans weer terug vind
Want ik mis mij zo !!!

                                                            Gedicht van Janette Kloosterman-Lamein

Ik heb NAH

Graag denk ik aan hoe mijn leven vroeger was
Spontaan, sociaal, fit en hoe ik ontspannen een boek las

Maar mijn oude ik die is er niet meer
En dat doet ontzettend zeer

Want nu gaat er van alles niet goed en vroeger wel
Door de chaos in mijn hoofd zit ik niet lekker in mijn vel

Het wordt een lange weg om te gaan
Met veel vallen en opstaan

Maar er komt zeker een dag
Dat ik weet dat ik er wezen mag

                                                                   Gedicht van Ria Meijer-te Wierike

Gedicht van Marianne:

Niet altijd zichtbaar, wel aanwezig.
Stille plekken in het brein.
Veel verloren, veel hervonden.
Soms was de vooruitgang klein.

Altijd dapper, altijd strijdbaar
Maar je gaat dit niet alleen
Met familie en je vrienden.
Allen staan dicht om je heen.

Luister naar professor Scherder.
Hij legt uit en dat geeft moed.
Leert ons beter te begrijpen.
Wat het met je lichaam doet.

Gedicht van Eric Vervaet        

Gedicht van Nicky:

Voor iedereen die mijn hand vast hield

Je zou zeggen, dat de storm is gaan liggen
Nu de golven minder hoog zijn en de hemel blauw
Maar mijn scheepje dobbert verloren
En ik zoek nog steeds naar jou

Ik voel me altijd nog alleen
In het midden van de nacht
Ik durf niet naar de zee te kijken
Alsof daar iemand op mij wacht

Ik, die altijd sterk was
Ben gevloerd en ook gewond
En ik kan me gewoon niet meer herinneren
Hoe ik ooit mijn kracht weer vond

Ik heb genoeg gehad, ik kan niet meer
Dus ik dobber nog een beetje door
En ik ben nog niet verdronken
Want daar is dit scheepje voor

Maar waarheen moet ik varen
Waar is mijn baken en mijn licht
Ik krijg het zomaar niet gevonden
De landlijn is nog niet in zicht

Misschien begrijp je niet wat ik ben verloren
Alleen en bang, waar moet ik gaan
Hoe kom ik terug bij al mijn krachten
Hoe kan ik weer op eigen benen staan

Hou me toch nog maar even vast
Voor als ik weer wegglij, bang ben en alleen
Dan maakt het niet uit waar ik ook ben
Maar weet ik, daar moet ik heen

Nicky

Vier jaar geleden
De wereld staat op zijn kop
Iets zit in mijn hoofd

Luikje geopend
Bolletje er uit gehaald
Zo dat is weer klaar

Mezelf verloren
Zoekend, vallend en opgestaan
Het leven gaat verder

Alles is anders
Ik mis de oude ik, soms
Maar de nieuwe went
                                                                          Gedicht van Daphne K.

❤️Nieuw leven❤️

Wat je van de buitenkant niet ziet
Is er van binnen wel
Het leven na een hersenbloeding
Is geen kinderspel

De onzekerheid, de twijfel en de angst
De kans op herhaling
Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn
Zo ben je gezond
En zo ben je afhankelijk van je familiekring

Je onbegrepen voelen
Het voelt als een eenzame strijd
De woorden "het komt wel goed"
En "geef het de tijd"

Maar ik wil leven
Zoals het vroeger was
Zingen, dansen, springen
Het moet gewoon een verhaal zijn
wat ik alleen in een tijdschrift las

Niemand weet hoe het verder zal gaan
De artsen weten nog niet wat de schade zal zijn
Epilepsie is gediagnosticeerd
En een cavernoom in mijn brein

Ik houd wel hoop en moed
En ik blijf wel positief
De onzekerheid maakt het zwaar
Want ik heb het leven lief

Ik wil er zijn voor mijn gezin
En straks zorgen voor ons nieuwe gezinslid
Het leven weer oppakken
Ik hoop, ik smeek, ik bid

(Miriam Sluimer, 20 januari 2020)

Het leven haast voorbij zonder stil te staan.
Ooit zal ik terug kijken en denken wat heb ik allemaal gedaan?

Denkend na over wat er me allemaal overkomt.
Ik probeer recht te staan op tijd en stond.

Soms sta ik wel recht, maar meestal in mijn dromen smachtend naar illusies.
Zoals mijn hersenletsel, het misbruik met een smaak naar vies.

Ik wil terug kunnen slapen, zonder zoekend naar iets dat kalmeert.
Waardoor ik over twintig jaar kan zeggen; het lukt me allemaal en niks verkeerd.

                                                                           Gedicht van Lizzy Tuppeflut

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.

Maar dan meer zoiets van: ik weet, ik heb, wat jij niet ziet. Je kunt 't niet zien aan de buitenkant.....

Aan de buitenkant zie je niets, je ziet een gezonde vrouw, toch? Maar aan de binnenkant, in mijn hoofd,daar zitten beschadigingen, door een ongeval.

-Je ziet het niet, maar ik heb het wel... NAH, Niet Aangeboren Hersenletsel.

-Je ziet niet dat ik me niet kan concentreren als er meerdere mensen zijn, maar ik heb het wel

-Je ziet niet dat ik moeite heb om naar anderen te luisteren, zeker als er veel lawaai is, maar ik heb het wel

-Je ziet niet dat er onrust in mijn hoofd ontstaat als er iets “op tijd klaar” moet zijn, maar ik heb het wel

-Je ziet niet dat ik erg onzeker word omdat ik dingen vergeet, maar ik heb het wel -Je ziet niet dat het me moeite kost om mijn aandacht erbij te houden, maar ik heb het wel

-Je ziet niet dat ik regelmatig rust nodig heb om “orde op zaken te stellen”, maar ik heb het wel

-Je ziet niet dat ik moe ben na het voeren van gesprekken, boodschappen doen enz. enz. , maar ik heb het wel

-Je ziet niet dat het me pijn doet dat ik niet alles meer kan, die ik wel kon voor het ongeval, maar ik heb het wel

-Je ziet niet dat randgeluiden bij mij overheersen, maar het gebeurt wel -Je ziet niet dat ik de hele dag suizen en piepen in mijn hoofd “hoor”, maar dat heb ik wel -Je ziet niet dat ik soms woorden kwijt ben; je ziet wel dat ik meer gebaren maak en je hoort wel dat ik dingen heel erg omschrijf of als “grapje” zeg dat het klinkt als

-Je ziet niet dat ik moeite heb met het onbegrip van anderen, maar heel soms zie je mij wel emotioneel worden of huilen of boos worden

-Je ziet niet, dat ik snel uit mijn evenwicht ben, letterlijk en figuurlijk, maar dat gebeurt wel. Maar je ziet wel dat ik met een rollator loop, als ik alleen de straat op ga en ik zie dan mensen verbaasd kijken. Voor figuurlijk uit mijn evenwicht raken bestaan geen rollators, dan moet ik steun vinden in mijn omgeving Ik moet meer voor mezelf opkomen, maar ik vind dat best moeilijk. Ik moet omgaan met deze problemen en ik weet dat dat langzaam gaat. Ik moet omgaan met mijn beperkingen en ik vind dat best lastig. Ik moet accepteren dat het nooit meer wordt als voor het ongeval op 1 april 2014 en dat vind ik best lastig. Maar ik ben niet te oud om te leren en geduld is o zo'n schone zaak.
                                                                       

                                                                Gedicht van Betty de Jong-Windau

Bovenstaand gedicht 'NAH' is van Inge de Kroon-van Rooij, de foto is van Anneke van Limpt

Bovenstaand gedicht is gemaakt door Lieky van der Velden in een moeilijke periode die achter haar ligt. Nu leidt ze een lotgenotengroep.

Een gedicht van Karin Weidekamp uit de gedichtenbundel: Een nieuwe jas:

Gedicht Nadenken van Bert Blanken (zie ook www.bedicht.nl)

Naar de IC

Naar bed ontheemd
Bij moeder thuis.
In bed, een online spel.

Heel netjes
Ik ben beschaafd
Moe ik ga slapen nu.

Telefoon weg

Nog een laatste bericht
Ik wil antwoorden
Het gaat niet
Arm slaapt

Ik sta op
Denk ik en lukt niet
Ik app
Kan het nu ook niet meer lezen.

Paniek, ze gaat de stappen na
Rechterarm, rechterbeen, kan je praten
Het gaat niet, 112
Doodsangst en toeters en bellen

Lieve mensen
MRI en onderzoek
IC
Gelukkig geen einde

                                                                 Gedicht van Jeroen Sloot

Ik keer mij om, om de scherven op te rapen

Een harde klap
Een ziel gebroken in duizenden stukjes
Als Chinees porselein zo kwetsbaar

Scherven brengen geluk, zeggen ze
Maar waarom voelt het dan niet zo?
Het enige hoe ik mij 10 jaar heb gevoeld is op zijn zachts gezegd naar

Ik ben klaar
Klaar ermee om een gebroken ziel te zijn
Ik ben zoveel meer

Daarom dat ik hard mijn best aan het doen ben
Om mijzelf weer te helen
Opdat ik weer wederkeer

Ik keer mij om, om de scherven op te rapen
En net als de oude Chinezen te lijmen met goud
Zodat ik eindelijk in al mijn pracht mag stralen
En ik mijn waardigheid behoud 

                                                                       Gedicht van Carsten Hemsø

Kwijt geraakt

Onvoorbereid en gemeen sloeg het toe.

Ik was niet zo ver, ik wilde zo veel, ik wil dit niet.

Hoopvol vecht ik terug, ik wil het leven.

Weer onvoorbereid, niet wetend wat mij te wachten staat in de wereld wat mijn thuis is.

Niet eens beseffend wat ik verloren had.

Ik heb mij zelf verloren zo voelt het gewoon.

Ik ben de oude niet meer.

Confrontatie elke dag, uur, minuut en seconde.

Loslaten, accepteren hoor ik steeds.

Ik vraag: mag ik er zijn zoals ik ben en voel, is aanvaarden ook oké.

Als ik kan begraven en afscheid nemen, laat ik ooit los.

Als ik tijd heb en niet meer moet, laat ik ooit los.

Als ik word gezien , gehoord, getroost- is het niet zo zwaar.

Ik schaam mij dat ik het zwaar vind.

Ik moet toch eindeloos dankbaar en blij zijn voor een tweede kans.

Zachtjes en stil troost ik mij zelf, voor een foto van toen.

De tijd rent en de wereld ook en ik overleef voor mijn gezin en mij.

Ik leef stil in mijn gedachten, want volop leven gaat niet- niet zoals men denkt.

Soms dan schreeuw ik om een arm om mij heen, om een oor die hoort,

om een mond die troost en kust, om een lach op de juiste moment.

Ik mis mij

met dank aan al mijn bikkels 29-10-2017                       Gedicht van SR

Mijn eigen weg

Mijn eigen weg,

Ik had mijn eigen weg al lang gevonden, zong mijn eigen lied!

Maar toen kwam mijn hersenletsel en ging dit alles niet...meer.

Ik probeerde het nog, maar het mislukte keer op keer.

Niet meer zien welke weg op te gaan of op welke plek in je leven te staan.

Ik wil echt wel verder met mijn beperkingen op weg,maar moet wel zien dat ik niet over zware stenen val.

Toch zie ik heel verder in de mist een dal!
                                                                             Gedicht van Lissens Anne

Nooit gedacht de wereld te vergeten,
- toch lachen we allebei,
iets te hard, plots verlegen,
jouw verbazing nam mij vast,
en bracht me daar waar ik nooit dromen durfde
- die ene seconde is mijn trotse leven,
- en die herinnering zal ik nooit vergeten x
                                                   Gedicht van Evelien Denoo
(Toelichting: Het is moeilijk mee te kunnen in de "te snelle" wereld, ontspanning kan deugd doen en soms lukt dat. Je was trots op wat ik kan (dat gebeurt niet veel dat iemand trots is op mij, ik kan zoveel minder) Daar denk ik vaak aan, het moment dat je trots was, en dat ga ik nooit vergeten (dat ik soms ook wat in mijn mars heb)...

Herinneringen aan Heliomare (revalidatiekliniek bij de duinen en de zee)

Gedicht van Bert Blanken

Stuur jouw gedicht in over het leven (met iemand) met hersenletsel, hersenaandoening of evenwichtsstoornis.

Spam ons niet alsjeblieft.