De acute fase:

Mijn naam is Juan Gonzalez en ik ben beperkt met NAH. NAH staat voor Niet Aangeboren Hersenletsel. 8 december 2014 (ik was toen 49 jaar) was ik 8 dagen alleen in Spanje toen ik 's avonds tijdens het douchen een zware hersenbloeding kreeg.

Ik was nog net in staat de buurvrouw te roepen want ik was al door mijn benen gezakt. Bellen lukte al niet meer. Half bewusteloos heeft ze mij gevonden. De arts van het dorp werd erbij gehaald en met een ambulance werd ik meer dood dan levend naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht.

In een Spaans ziekenhuis ben ik 2 weken geweest, samen met mijn vrouw en broer die zo snel als zij maar konden naar Spanje zijn afgereisd om mij bij te staan. Ik kon werkelijk niets meer. Niet eten, praten, lopen of naar het toilet. Ook is daar een CT-scan gemaakt wat aangaf dat het om een hersenbloeding ging.

Mijn hoofd tolde en het contact met de omgeving werd minder en minder. Er is een moment geweest dat ik dacht dat ik het niet zou halen. Het eten en drinken ging zo moeizaam. Daarnaast werd er door de artsen maar weinig gedaan vond ik. Met een verpleegkundige van SOS International, mijn vrouw en broer, ben ik met het vliegtuig op een brancard naar Düsseldorf gevlogen. Daar vandaan ben ik met de ambulance in het St. Elisabeth ziekenhuis te Tilburg terecht gekomen.

De revalidatiefase:

Eerst verbleef ik 3 weken in het St. Elisabeth ziekenhuis waar ik in eerste instantie sondevoeding kreeg. Helaas was ik erg verzwakt. In het ziekenhuis had ik een kamer voor mijzelf en kon ik met veel hulp een rondje op de gang in de rolstoel maken. Vervolgens ben ik 7 weken in behandelcentrum Damast geweest om verder aan te sterken. Ik oefende veel zelf: schrijven, kleuren en bouwen met Kapla om de fijne motoriek te stimuleren.

Daar kreeg ik ook voor het eerst met een fysiotherapeut, een ergotherapeut en logopediste te maken. Met een looprek ging ik weer mijn eerste stappen zetten en mocht ik voor een paar uur naar huis. Na 13 weken kon ik thuis 1 nacht in mijn eigen bed slapen. Met hulp van mijn vrouw liep ik de trap op, douchte mij of ging ik naar het toilet.

Aansluitend aan deze periode ging ik intern revalideren bij Revalidatiecentrum Leijpark in Tilburg. Eindelijk kon ik werken aan datgene wat niet meer ging. Veel fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en psychologie zouden daarbij helpen. Maar net zo belangrijk was het feit wat je wel kon of op een andere manier nog ging.

In het revalidatiecentrum maakte ik van heel dicht bij mee de (on)zichtbare gevolgen van NAH. Mensen met een rolstoel, kruk, sling, spasme of verlamming. Maar ook afasie, concentratie, evenwicht, overprikkeling en vermoeidheidsklachten. Mensen zonder armen, handen of benen. De zichtbare en onzichtbare gevolgen van hersenletsel. Gelukkig was er ook ruimte voor een grap en een grol. Anders had ik het zeker niet volgehouden.

In totaal ben ik 30 weken in Revalidatiecentrum Leypark geweest, zowel klinisch als poliklinisch om te leren omgaan met de zichtbare en onzichtbare gevolgen van een hersenbloeding. Wat een karwei! Veel heb ik weer moeten leren want ik ben wél beperkt en ik heb wél hersenletsel opgelopen.

De gehele rechterkant van mijn lichaam is verlamd of aangedaan. Dat betekent dat ik mijn rechteroog niet meer kan gebruiken, mijn gehoor is aangetast, mijn mond en stem is aangedaan, mijn hand/ arm functie beperkt is en dat mijn rechterbeen maar moeilijk werkt. Ik beweeg mij voort met een rolstoel en een rollator. Ook ben ik sneller moe en heb soms woordvindproblemen. Daarnaast raak ik raak sneller overprikkeld.

De chronische fase:

Met moeite kan ik weer zelfstandig naar het toilet, de badkamer, de trap op en af, aan- en uitkleden en eten en drinken. Een zware operatie m.b.t. mijn scheve mond is helaas niet aangeslagen. Een teleurstelling op zich natuurlijk. Verder trilt mijn rechterhand en heb ik pijn in het hoofd en borst. Twee keer per week ga ik naar een zorgatelier waar ik fysiotherapie krijg en kan bewegen: ik loop op een loopband, fiets op een hometrainer en zwem.

Mijn evenwichtsprobleem is chronisch waardoor lopen zonder hulpmiddel niet lukt. Met vrijwilligers gaan we vanuit het atelier op aangepaste fietsen op pad. Dat zou ik voor geen goud willen missen. Ik leef veel meer in het moment en maak me daardoor minder zorgen over de toekomst. Kracht en gevoel zijn terug en ik doe er alles aan om dat te behouden. Ik woon thuis (niet in een verzorgtehuis) en bovenal, ik leef nog!

NAH-vrij schilderen: de kracht van kleur, vorm en textuur:

Toch betekent bovenstaande een hele verandering. Gitaarspelen, mijn vak, gaat niet meer als ook vissen, schrijven voor een hengelsportblad, mijn boot en wandelen. Dat gaat gepaard met veel boosheid, verdriet en frustratie. Dat is een proces op zich. Ik krijg veel kaarten en stuur ook kaarten.