Winnaar of verliezer

 

Ik ben Yvonne, 44 jaar en kreeg 5 jaar geleden een hersenbloeding. Eerst op 18 mei een lichte en daarna op 23 mei nog één die mijn leven op zijn kop zette.

Ik ben getrouwd en heb een zoon van bijna 15. In mijn vorige leven was ik projectleider/consultant en kon de hele wereld aan. Het schrille contrast waarin ik nu leef maakt het niet makkelijk. Ik heb vooral problemen met audiovisuele en visuele prikkels (bewegingen, kleuren, patronen, licht) naast andere visuele problemen met ondergrond en ruimtelijk inzicht.

 

Ieder jaar schrijf ik hoe het mij is vergaan in het afgelopen jaar. Vooral om mensen om heen te laten beseffen hoe het in mijn leven vergaat. Omdat het nu 5 jaar geleden is, heb ik teruggekeken op deze tijd.

 

23 mei

Vandaag vijf jaar geleden zette een hersenbloeding de wereld van mij en mijn gezin volledig op z'n kop.

De afgelopen maanden heb ik mij oprecht afgevraagd of ik na 5 jaar winnaar of verliezer ben.
Direct na de bloeding besefte ik dat ook mijn leven eindig is. Door de juiste medische ingreep en noem het geluk(?) bleef ik leven, winnaar?

 

Zo gemakkelijk ligt het niet. Ten eerste maakte dat besef mij enorm kwetsbaar en eenmaal thuis had ik allerlei problemen waarmee ik mij geen raad wist. Hierdoor bouwde ik enorme angsten op, verliezer? Ik snapte er helemaal niets van en zocht hulp. De strijd was begonnen. Mijn persoonlijke strijd want ik wilde zo graag weer mijn oude leven terug. Deze strijd was niet makkelijk want hersenletsel is niet zomaar een fysiek probleem waar je met hard werken en doorzetten er wellicht weer bovenop komt.

 

Het begon bij de revalidatie hier in het ziekenhuis. Daar kreeg ik een betere conditie maar met de opmerking 'ga taarten bakken' kon ik niet zoveel. Na ruim een jaar waren ze klaar met me. Geen verbetering meer mogelijk, verliezer? Ik kwam in een gat terecht want ondanks dat ik fysiek wat was opgeknapt en ik dat zelf kon voortzetten bij de fysio had ik geen idee wat ik met mezelf aan moest en waren vele problemen nog steeds een raadsel, verliezer?

 

De psycholoog zorgde er na een paar maanden voor dat ik naar revalidatiecentrum Heliomare kon, winnaar?

Inmiddels was ik terecht gekomen in een nog dieper gat want mijn vader overleed en had ik een (mensonterende) strijd met het UWV, verliezer?

 

Bij Heliomare kreeg ik inzicht in mijn karakter en gedrag. Leerde ik met mijn angsten om te gaan en kreeg ik handvatten om mijn gedrag aan te passen zoals dat beter bij mijn nieuwe leven zou passen. En het allerbelangrijkste het besef dat ik als mens niet afhankelijk ben van iets kunnen maar hoe ik in het leven sta. Daarnaast kon niemand iets aan mijn hersenbloeding doen, ook ik niet. Het verleden is niet te veranderen, mijn oude leven kwam nooit meer terug. Een nieuw gehavend leven waarin het tijd werd om de lat die ik zo enorm hoog legde bij te stellen, winnaar?

 

Ik ging werken aan mijn gedrag. Nog meer gestructureerd leven, meer rusten, minder perfectionistisch, minder lang doorgaan, meer hulp vragen, geen spontane acties, meer voorbereidingen en dat duurt voort tot op de dag van vandaag, winnaar? verliezer? zeg het maar.

Na een jaar bij Heliomare was ik klaar om op eigen benen verder te gaan en sloot het traject af.

 

De volgende stap was de revalidatie bij een visueel centrum waar toch wel bleek dat ik ernstige visuele problemen heb, verliezer? Ze namen me zeer serieus en ik kreeg inzicht in deze problemen en kreeg adviezen.
Ik leerde met een geleidestok lopen. De tv gaat voor mij niet meer aan en ook de computer weliswaar in grijstinten nog minder. Keuze heb ik niet, verliezer?

 

Helaas kreeg ik het afgelopen jaar te maken met duizeligheidsproblemen en hoge bloeddruk. Waar het vandaan komt is niet helder maar het heeft wel impact op mijn leven, verliezer?
Vier jaar revalidatie heb ik inmiddels afgesloten. Voldoende inzicht gekregen en geleerd als NAH'er.**

 

In mijn persoonlijke strijd heb ik veel verloren maar ook gewonnen. Wat als ik geen hulp had gezocht? Hulp die niet zomaar kwam aanwaaien. Niet had doorgezet ondanks dat het soms een onmogelijke opgave was. Dan had ik nu zeker weten depressief achter de geraniums gezeten.

 

Desondanks is mijn leven niet makkelijk en voelt het als verliezer. Beperkte energie, weinig mobiel, beperkt sociaal leven en veel dingen die ik niet meer kan door de beperkingen.
Maar ik bied mensen hulp op mijn manier en in mijn tempo, maak mensen blij en probeer me bewust te zijn van mooie momenten, mensen en Jade (onze lieve hond) om me heen.
Continu op zoek naar balans en evenwicht om mezelf enigszins goed te voelen en er wat van te maken. En ook soms bewust te kiezen voor de (enorme) overprikkeling omdat ik dat dan graag wil maar zwaar moet boeten erna.

 

Moeilijk is het wel dat ik geen zekerheid heb hoe ik me op een dag voel en sowieso altijd goed moet plannen. En dat er steeds weer nieuwe dingen bij komen zoals de duizeligheid het afgelopen jaar, dat maakt me heel onzeker. Maar ook emoties en externe factoren waar ik geen invloed op heb, raken mij meer dan vroeger.

 

Boos en gefrustreerd kan ik zijn, maar als ik dan weer op het punt sta mezelf af te vragen wat ik in hemelsnaam nog doe op deze wereld geef ik mezelf een schop onder mijn kont en probeer ik er weer wat van te maken.

Ik heb de afgelopen 5 jaar geleerd om te gaan met mijn situatie, mijn nieuwe leven. Dat is de grote winst geweest.

"Het zijn niet de sterksten of slimsten die overwinnen, maar degene die zich het best aanpassen aan verandering" *

 

Één ding weet ik zeker ik had nooit kunnen winnen. Een oneerlijke strijd kent geen winnaar of verliezer!

Of toch?

Iemand vroeg me hoe ik zo sterk kon blijven na alles wat ik heb meegemaakt.
Ik zei: "Omdat ik een winnaar ben, geen slachtoffer" *

Vandaag ben ik verdrietig om wat mij is overkomen, maar vier ook samen met mijn gezin het leven!

 

Yvonne