Hersenbloeding

Hersenbloeding terwijl ik op de motor reed

Ik kan mij nog heel goed herinneren wat er gebeurde. Ik reed als motoragent vrij dicht achter een vrachtwagen en op het moment dat ik wilde gaan passeren schudde mijn helm enorm van de turbulentie achter de vrachtwagen. Naast de vrachtwagen wilde ik opschakelen, maar was mijn linkerarm al verlamd, want ik kon de koppeling niet meer inknijpen.

Wazige wereld 

Wel hoorde ik het ratelen van de versnellingsbak, dus mijn been/voet deed het nog. Ik voelde en zag dat ik in een soort wazige wereld terecht kwam en instinctief ben ik naar de uitvoegstrook gereden. Toevalligerwijs reed ik net aan het begin van een afrit voor een parkeerplaats. Daar houden mijn herinneringen even op. Zeer waarschijnlijk ben ik op het gevoel naar de parkeerplaats gereden, gestopt door te remmen met mijn rechterhand en voet.

Gaten in herinnering

Eenmaal op de grond heb ik weer herinneringen. Ik heb met rechts gezwaaid naar twee mannen die daar geparkeerd stonden. Kennelijk hebben ze de motor van mijn linkerbeen getild, hebben geprobeerd mij overeind te zetten, maar ik viel steeds weer om.

Ik heb gevraagd of ze mijn helm af wilden zetten en mijn gsm aan wilden geven. Zelf heb ik de sectiechef van de OT sectie gebeld en gezegd dat ik een ongelukje had gehad. Ik hoorde aan de irritatie in zijn stem dat dit niet echt uitkwam en dat ik de laatste auto maar even moest bellen.

Dit heb ik gedaan en ik zag dat ondertussen één van de mannen de ambulance belde en de ander een hectometerpaaltje zocht. Ik heb flarden meegekregen van het gesprek om mij heen totdat ik mijn collega hoorde en tevens geüniformeerde collega’s zag staan.

Mijn collega ging achter mij zitten en hield mij vast, zodat ik niet omviel. Ik weet dat ik huilend vertelde tegen mijn collega Ruud dat dit niet kon “met twee jonge zoons”. Daarmee gaf ik voor het eerst het geslacht prijs van mijn nog ongeboren kind. Ik hoorde de ambulance naderen.

Vanaf dat moment zijn mijn herinneringen ingevuld door collega’s en mijn vrouw.

Na ongeveer 3 weken lag ik in het plaatselijke ziekenhuis van mijn stad en vandaaruit weet ik alles weer.

Ik was wel aanspreekbaar, maar kan het mij niet herinneren. Wist zelfs mijn rekeningnummer te geven voor de TV-aansluiting in het eerste ziekenhuis.

Rechts frontaal CVA

De hersenbloeding bleek naderhand rechts frontaal te zijn en was ik opeens van een sportieve 37 jarige veranderd in een éénzijdig verlamde invalide met een "gat" in mijn geheugen van 3 weken en een zwaar beschadigd referentiekader. Mijn 'IK' was een ander geworden. Onzeker, kwetsbaar, emotioneel etc. Ik moest alles weer opnieuw beleven, revalideren en 2 kinderen mede opvoeden.

Bij de neuroloog in het eerste, grote ziekenhuis had ik het gevoel dat het hem totaal niets interesseerde, hij ging 'op de automatische piloot'. Ik heb daar twee weken gelegen.

Daarna heb ik 3 weken in het plaatselijke ziekenhuis in mijn stad gelegen, waarna er plaats was in de revalidatiekliniek Heliomare.

Vanaf begin november tot eind januari ben ik naar Heliomare gegaan. Daar ging ik met de rolstoel in en na acht dagen kon ik weer staan. Eind januari kon ik Heliomare lopend verlaten.

Toen begon de dag-therapie in mijn woonplaats weer en kon ik inmiddels met (vooral veel) vallen en opstaan fietsen. 

Hardlopen

Door de "specialisten" was ik al afgeschreven voor mijn werk en mijn passie hardlopen.....? Ik dacht van niet. Het besef moest alleen nog even " indalen" volgens de psychiater.

In april begon ik met de voorbereiding voor de Dam tot Damloop in september. 100 meter rennen, 2900 wandelen. Iedere week er weer een stuk rennen bij tot ik in augustus de Zaankanterloop van 10 km in één keer uit kon lopen als generale. 

Om een héél lang verhaal kort te maken: De Dam tot Damloop werd binnen 1 jaar gelopen in een "slechte" tijd, met 1 been afzettend, maar met zoveel adrenaline dat ik ook nog terug had kunnen lopen. (Een extra T-shirt heb ik persoonlijk overhandigd aan mijn fysiotherapeute die dacht dat dit totaal onmogelijk was en een 3e shirt hangt ingelijst incl. medaille op de overloop.)

Knokken voor herstel 

Zoals ik al schreef, was ik voor de meeste "peuten" al een hopeloos geval en heb ik aan mijn laatste revalidatiearts, te danken dat ze verder is gegaan dan "gemiddeld", omdat ik haar laatste patiënt was voordat ze met pensioen ging en ik zeer overtuigd was van mijn VOLLEDIGE herstel!

Met wilskracht en een motiverende begeleiding kan je heel ver komen.

Vooral het laatste, en dan ook specifieker gericht op de plaats waar de beschadiging zit. Ik besef dat er ook mensen knokken voor herstel maar door specifiek letsel helaas niet verder komen.

Ik was 37 toen ik mijn CVA, bloeding, kreeg. Vader van heel jonge kinderen en extra gemotiveerd om niet de rest van mijn leven in een rolstoel te zitten. Dat dit ervoor zorgt dat het lijkt dat je in je eigen wereld leeft en egoïstisch over komt, is soms moeilijk te begrijpen voor de partner en je omgeving.

Als er gezegd wordt: "Je bent moe, ga even liggen!", dan klinkt dat voor mij alsof je een klein kind bent. Hoe goed bedoeld ook.

De vraag stellen, " Ben je moe?" wekte bij mij minder weerstand op en toonde dat er interesse in mij was.

Zoals op deze site ook verteld wordt, is iedere NAH verschillend. Als je daar ook nog het karakter bij optelt, dan is het complex.

Weer aan het werk

Mijn bedrijfsarts was gelukkig heel soepel en ik werd afgeschermd voor het UWV. Mijn stabiliteit is niet  helemaal terug en ik heb een ontheffing voor één onderdeel van de fysieke vaardigheid test.

Deze wordt iedere drie jaar verlengd om maar niet in een 1% afkeuring te komen.

Ik ben weer volledig inzetbaar op straat in uniform en de trots daarover pakt nooit iemand mij meer af. Hoef mij nooit meer te bewijzen voor iemand.

Nu ben ik weer 100% werkzaam bij de politie op straat, maar loop nog vaak tegen onbegrip uit onwetendheid van leidinggevenden aan. 

(Nadenken bij het traplopen, sprinten achter een verdachte aan is nog steeds een issue)

Als ervaringsdeskundige was ik bij de politie Amsterdam een vraagbaak/steunpunt voor mensen die een TIA of CVA hadden gekregen.

Daar hebben we "Het 6e zintuig" opgericht voor/door collega's met een beperking. 

Onzichtbaar letsel - nooit meer hetzelfde

Geen idee of ik hier iemand mee kan helpen, maar ik weet wel dat je met een gebroken been meer begrip krijgt dan na een CVA waar de meeste uiterlijke verschijnselen op den duur "verdwijnen".

Zichtbaar ben je redelijk hersteld, maar je brein, en dus ook jijzelf, wordt nooit meer hetzelfde, alleen ziet de buitenwereld dit niet en moet je vooral niet zeuren en blij zijn dat je "zo goed hersteld" bent, of "zoveel geluk hebt gehad"!

Ton