Overprikkeling…

 

Hoe kan ik dat uitleggen? Een woord die mijn bestaan dagelijks beïnvloedt, die mijn leven een andere draai heeft gegeven na het ongeluk. Ik heb een aanrijding gehad, op kerstavond 2008. Lange tijd lag de nadruk op de zichtbare schade, lichamelijk. Wervels, ribben en bekken moesten weer op hun plek worden gezet.

 

Een zekere mate van voorzichtigheid omdat mijn gezonde lichaam niet meer zo sterk was als voorheen en ik er niet meer als voorheen op kon vertrouwen. En de cognitieve klachten? Niet op woorden kunnen komen, concentratie- en coördinatieproblemen, lezen was lastig omdat de letters wiebelden, tv kijken was vermoeiend omdat je het beeld én verhaal moet volgen, een telefoongesprek voeren maakte me bekaf en nadien kon ik me niet meer herinneren wat er gezegd was, et cetera..

 

Naarmate de zogenaamde ‘ui’ aan klachten werd gepeld, kwam ik bij de kern… overprikkeling. Acht jaar later en nog steeds is het lastig om in openbare ruimtes te zijn… ik word moe van alles wat buiten de deur gebeurd aan geluiden en beeld. Als ik een lunchafspraak plan, dan kies ik een rustige tent uit, een tafeltje in de hoek maar niet bij de geluidsboxen, een tafeltje ver van de keuken in verband met de geluiden en de aanloop van/naar de keuken en niet aan het raam omdat ik zelf afgeleid word van een ieder die langsloopt. Mijn emmer raakt snel vol en het enige wat helpt is rusten: ogen en oren dicht, ontspannen in absolute stilte.

 

Alhoewel ik ermee heb leren leven en ik desondanks veel onderneem, ontkom ik er niet aan om me geregeld moedeloos te voelen. Als ik vriendinnen spreek van mijn eigen leeftijd, die na een lunch met mij nog even de stad ingaan, boodschappen doen of ‘s avonds nog een etentje hebben. Dan merk ik hoe ver verwijderd ik ben van een ‘normaal’ leven, want na de lunch lig ik afgepeigerd plat. In een stil huis, met oorsuizingen, hoofdpijn, last van nek en schouders, duizelingen en soms misselijk. Uit eten? Daar moet ik niet aan denken! Me in de drukte begeven van de supermarkt… idem! Winkelen? Niet met mij!

 

Spontaniteit in mijn leven is ver te zoeken. Mede door de overprikkeling die zo goed als dagelijks plaatsvindt, plan ik alles. Zo probeer ik de controle te houden. Als ik een etentje plan dan doe ik de hele dag niets, zodat ik geen prikkels ontvang en hopelijk het etentje goed kan doorbrengen.

Ik doe mijn op maat gemaakte otoplastieken in om veel ruis ‘buiten’ te houden en daarmee mijn energie te behouden. Na zo’n etentje plan ik tijd voor mezelf, omdat ik de klok er op gelijk kan zetten dat ik die avond een slechte nachtrust zal hebben en daarmee ik dus ook de volgende dag met een mistig hoofd opsta. Moedeloos word ik ervan. Als ik het zo typ, dan zet ik een flinke spiegel voor mijn neus…

 

Ik heb ooit over een theorie gelezen om overprikkeling uit te leggen. Namelijk dat alles wat binnenkomt via de zintuigen langzamer verwerkt wordt dan dat het binnenkomt. Hierdoor ontstaat er als het ware een file aan prikkels, een opstopping. De klachten die dus de kop opsteken zijn een waarschuwing, een grens, die ik beter kan respecteren. Wanneer ik daar overheen ga, dan moet ik dealen met de opstopping en zal ik dus inderdaad moeten rusten om de file te laten oplossen.

 

Hoe ga ik ermee om? Ik probeer te waarderen wat ik wél kan en doe. Via mijn blog ‘Whiplash in de praktijk’ geef ik een kijkje in mijn leven. Ik probeer actief te werken aan de klachten en beperkingen die ik ervaar. Ik richt me op de verbeteringen die hebben plaatsgevonden en hou hoop voor de toekomst.

 

Ik werk hard aan mijn herstel door te sporten/bewegen, mezelf uit te dagen, steeds een stapje verder proberen te komen. Ik zoek ontspanning op middels een massage of een zoutbad. Iets wat nú niet lukt is niet per definitie afgeschreven… daar hou ik me aan vast. Een positieve levenshouding heeft me ver gebracht, maar dat betekent niet dat de last ervan er niet is. Die bewuste kerstavond had ik nooit kunnen voorspellen dat mijn leven voor altijd anders zou zijn…

 

Verena