Er zijn nogal wat gevolgen op de psyche na NAH. Blog door M. Muns.

 

Enkele gevolgen zijn:

Neerslachtigheid, depressie, angsten, agressie, woede, verwarring, verdriet, eenzaamheid, enz.

 

Er zullen er vast nog wel meer zijn, maar eigenlijk heeft iedereen wel een of meerdere de opgesomde gevolgen. Meestal als het stil wordt, als je uit het ziekenhuis komt, heb je pas tijd om je te realiseren wat er gebeurd is. Je kunt het misschien nog wel een beetje wegdrukken maar het is belangrijk om er bij stil te staan.

Je kunt opeens verschrikkelijk kwaad worden om niets, (dat is natuurlijk niet voor niets, maar je kunt er nog niet bij) of je breekt in snikken uit. Vaak is dat het begin van het proces waar je in komt na hersenletsel en dat is: een rouwproces. Rouw om verloren gezondheid, om verlies van vrienden , verlies van werk.

Kwaadheid dat het jou overkomen is. Bang wat er verder gebeurt met je leven, angst dat het nog een keer gebeurt.

 

Sommigen krijgen de diagnose 'depressie' en dat kan ook wel zo zijn, maar het kan ook iets anders zijn. Dat krijg je helder door er wel even bij stil te staan.

Ook de buitenwereld - hier bedoel ik ook partners, kinderen, ouders, mee – kan ervoor zorgen dat je je onder druk gezet voelt.

 

Vooral bij diegenen bij wie je eigenlijk niets ziet, wordt al snel gezegd dat je geluk hebt gehad. Geluk heb je als je geen hersenletsel hebt opgelopen, vind ik.

Je vrienden of naasten hebben altijd wel een voorbeeld van iemand die hetzelfde had en nu helemaal nergens meer last van heeft, maar in hoeverre laat diegene zien waar hij/zij nog wel last van heeft? Het is vaak allemaal heel goed bedoeld, maar echt begrijpen doen ze het niet, wel kunnen ze meevoelen of invoelen, maar begrijpen doe je het pas, als het je zelf overkomen is.

 

Daardoor kun je weer een mate van eenzaamheid ervaren. Ook dat mag je voelen, maar als je het gevoeld hebt, kun je daar misschien wat aan doen, want bij al die psychische gevolgen helpt vooral praten en delen van je gevoelens. Dat kun je doen met professionals, maar zeker ook met  mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. We zitten gelukkig in een digitaal tijdperk, je kunt overal wel wat vinden over hersenletsel.

 

Ook je relatie verandert, jij bent veranderd, waar je jezelf misschien nog niet eens zo bewust van bent.  Je zult je misschien meer terugtrekken of juist heel afhankelijk worden. Voor een partner valt dat ook niet mee. Als je naar een psycholoog wordt gestuurd of er zelf heen gaat, neem dan je partner mee en betrek hem/haar in jouw proces.

 

In de medische wereld wordt vooral gewerkt aan lichamelijke vooruitgang, ook word je wel doorgestuurd naar psychiater of psycholoog, maar de nadruk ligt toch op het lichamelijke. Zo hoor je ook dat je na een jaar geen vooruitgang meer kunt verwachten, maar kleine stapjes zijn ook heel waardevol. Vooral als je dan de dingen verwerkt hebt en de angst hanteerbaar is.

 

Tips:

• Schaam je nooit om te vertellen wat je psychisch meemaakt.
• Kijk op Facebook , daar zijn groepen van mensen met hersenletsel.
• Zoek hulp.
• Kijk of er een NAH café bij jou in de buurt is.

Probeer je angst te beheersen, want er kunnen echt hele rare dingen met je geest gebeuren. Je kunt denken dat je gek wordt, je rijdt ergens en opeens denk je: waar ben ik nou? Dit zijn allemaal dingen die mensen ervaren en omdat er zo weinig over gepraat wordt is het zo onbekend. Hoe meer van dit soort dingen bekend worden, hoe minder angst er wordt ervaren, dan kun je je beter richten op herstel.

 

M. Muns, Psychosociaal therapeut (met NAH )