Op 10 januari 2020 kreeg mijn man A. (59) een herseninfarct. Dat is voor mij erg traumatisch verlopen. Hij werd duizelig, trok plots met zijn linkerarm en linker mondhoek en was niet meer aanspreekbaar. Terwijl we gewoon op de bank tv zaten te kijken. Ik heb meteen 112 gebeld, want ik wist meteen dat dit een beroerte was. Ik ben verpleegkundige, maar als het goed is weet inmiddels heel Nederland dat dit de typische verschijnselen zijn….

 

Mijn man A. was inmiddels weer aanspreekbaar, maar begon vreselijk te braken, de ambulance arriveerde, hij kreeg een infuusnaaldje waardoor ze hem iets tegen de misselijkheid toedienden en vroegen hem of hij naar de brancard kon lopen...niet dus! En hij kwam ook niet meer overeind. Politie kwam erbij om te assisteren. Wat een horrorfilm! De rolstoel van de buurvrouw kwam erbij en toen ging hij de ambulance in en weg.....

 

Ik bleef ontredderd achter en heb wat spullen in een tas gegooid en ben ook naar het ziekenhuis gereden.  

Daar bleek, na een CT-scan, dat het niet om een bloeding, maar een herseninfarct ging. Uiteindelijk bleek zijn korte termijn/inprentingsgeheugen verstoord, zijn gezichtsvermogen (Hij ziet beperkt, vaag, zwart/wit en het bovenste deel niet, daar moet hij echt op inscannen) Daarbij is hij gedesoriënteerd in tijd en plaats. Er volgde een revalidatietraject, maar op 2 april mocht hij naar huis.  

 

Het geheugen is inmiddels wat verbeterd, maar wordt nooit meer wat het was. Hij blijft gedesoriënteerd in tijd en plaats. Hij weet in huis niets te vinden en ook buitenshuis weet hij niet waar hij is, ook niet in onze eigen wijk.  

Zelf heb ik enorm gestreden met de belastingdienst (btw-aangiften, weet ik veel, dat regelde hij zelf allemaal) en het UWV (niet op tijd ziek gemeld, geen inlogcodes, wachtwoorden, enz.) 

 

Mijn man zat net drie maanden in de ww. omdat hij ontslag had gekregen en was volop aan het solliciteren. Hij werkte drie dagen in loondienst en één dag als ZZP'er. Dat loon als ZZP'er is nu totaal weggevallen (niet verzekerd) en het UWV is ook geen vetpot. Mijn man was motorrij-instructeur in hart en nieren, het was zijn passie. Ik moest dat soort zaken dus allemaal afhandelen, zijn zakelijke dingen dus ook. En dan loop je tegen muren op, niet normaal. Ik heb zijn bedrijfje opgeheven bij de KVK, een machtiging verkregen voor de zakelijke rekening etc. 

Wat dat emotioneel met je doet......Ik had nachtmerries, herbelevingen, en andere klachten waarvoor ik EMDR (een vorm van traumatherapie) heb gehad. Met redelijk goed succes.

 

Zelf had ik sinds 15 oktober een waanzinnig leuke baan als verpleegkundig OSAS (obstructief slaapapneu) consulente en werkte nèt zelfstandig. Auto van de zaak, leuke collega's, een top baan! Mijn teamleider is vanaf het begin heel meelevend geweest en heeft mij totaal niet onder druk gezet. Ook de bedrijfsarts had zoiets van: Eerst alles op de rails, dan weer werken. Maar ja, eer dat alles op de rails staat in tijden van corona.....dan ben je wel even verder. Dagbesteding? Ik moet overal zelf achteraan. Nog steeds.

 

Dus ik ben, ondanks dat er nog geen dagbesteding voor A. was, op eigen verzoek gaan re-integreren. Langzaamaan, maar wat vond ik het leuk! Ik haalde er zoveel energie uit!! Zelfs de bedrijfsauto werd verwisseld en ik dacht, dit komt wel weer goed. Niet dus. Ik kreeg te horen dat per 1 november mijn contract niet verlengd zou worden, omdat men (op het hoofdkantoor) van mening was dat ik in de toekomst niet meer flexibel inzetbaar zou zijn, gezien de thuissituatie. Hoppa!! De doodssteek! Het voelt alsof ik gestraft word voor het feit dat mijn man een CVA heeft gehad en zorg nodig heeft. (Hoewel hij best een paar uurtjes alleen kan zijn, dat is tijdens de re-integratie wel gebleken)  Ja, voor de rest heeft hij sturing en zorg nodig.

 

Ik werk inmiddels 40 jaar in de zorg en heb nooit een dag zonder werk gezeten. 'k Voel me zo beroerd hierdoor. Mijn man beseft het wel maar zegt dan ook: “Lieverd, ik kan niks voor je doen, ik snap het allemaal niet meer”. Ik deel alles met hem, maar heb het idee dat het meeste hem weer ontgaat. Maar ja, ik moet ook mijn ei af en toe kwijt...Overigens; zijn lange termijn geheugen is prima! Hij kan wat afkletsen over zijn carrière en vroegere beroepen! 

Sorry voor dit lange epistel....maar ben zo moe......

 

Hartelijke groet,

C, partner