Van een spontane, sociaal zeer actieve, hardwerkende jonge vrouw naar een stille huismus en niet in staat enige vorm van sociaal leven te herpakken. Allemaal door een enkele gebeurtenis in januari 2016.

Met een tik van achter werd ik in m’n auto even van voor naar achter gegooid. Verdwaasd ging ik bij groen licht rijden en zo ook de man die achterop mijn auto klapte. Vast denkende dat het allemaal wel meeviel stoof hij gauw een andere kant op. In gedachten herhaalde ik zijn kenteken tot ik thuis kwam en deze op kon schrijven. Met dit kenteken hebben we met proces verbaal via de politie deze man kunnen achterhalen en is de schade erkend, mijn letselschadezaak loopt. Maar eenmaal thuis begon de fysieke ellende.

Wat volgde waren weken van misselijkheid en overgeven, uitdroging en afvallen, toenemende pijn in mijn nek en hoofd en een heel naar gevoel in mijn lijf. De diagnose luidde "traumatisch hersenletsel bij whiplash" en ik dacht daar met veel inzet voor herstel zo weer bovenop te zijn. "Zes maanden" zei mijn fysiotherapeut, en dat vond ik veel te lang. Ik kon dat natuurlijk veel sneller. Maar niets was minder waar: 6 maanden werd een voorspelling van een jaar, vervolgens 2 jaar en toen “levenslang” of; “leer er maar mee leven”. Maandenlang zei ik tegen m’n werkgever dat ik de volgende maand of maand erna wel weer aan het werk kon. Echter pas na een jaar ben ik gestopt met deze zinloze voorspellingen.

Pijn, pijn, overprikkeling, pijn, uitputting, wanhoop, slecht slapen en vergeetachtigheid. Een greep uit de klachten waar ik mee geconfronteerd werd en nog steeds wordt. Nooit heb ik geweten hoe erg dit kon zijn, hoeveel pijn erbij komt kijken en wát overprikkeling werkelijk inhoudt. M’n leven is stil gelegd, direct sinds het ongeluk. Ik kan bij geen enkele leuke activiteit aansluiten. Doe ik dat toch, gecontroleerd en zeer kort, dan gaat het toch altijd gepaard met toename van pijn, ziek van overprikkeling en dagen of weken weer volledig ontregeld zijn.

Ik ervaar dit als een eenzame weg, levend verlies en strijden voor mijn gelijk. Eenzaam omdat niemand écht begrijpt wat ik doormaak, behalve lotgenoten. Levend verlies omdat er rauwe rouw is om wat niet meer is. Strijden voor je gelijk, omdat niemand aan de buitenkant ziet wat er mis is.

“Je moet gewoon loslaten!” “Accepteer het nou gewoon”, “Ik ben ook wel eens moe”, “We vergeten allemaal wel eens wat!” ,“Je denkt teveel na” of “Je moet de knop gewoon omzetten”.

Och wat hoor ik deze uitingen vaak... En hoe goed bedoeld ze ook zijn, het is voor mij met hersenletsel vervelend en ronduit zinloos om dit te horen. Pas als je ooit echt verlies en pijn hebt gevoeld, kun je misschien een beetje beter inleven. 

Zulke goedbedoelde uitingen werken bij mij zelfs averechts, omdat dit onbegrip en deze bemoeienis mij frustreren en dat vertraagt mijn herstel.

Want hoe moet je verder als in één klap je leven zoals je het kende, zoals je het voor je zag, zomaar voorbij is?

Nooit heb ik durven denken dat ik ooit arbeidsongeschikt zou raken of zou moeten leven met veel pijnstillers en nog steeds veel pijn. Met ernstige overprikkeling waardoor ik een geïsoleerd bestaan leef. Het doet pijn, fysiek en mentaal: pijn, is voor mij dezelfde. Die twee gaan hand in hand samen: als de één onderuit gaat, dan neemt ‘ie de ander feilloos mee.

Het is een lange weg en ik ben er nog lang niet. En misschien zal ik het ook wel nooit helemaal kunnen verwerken. Maar aangezien ik geen invloed heb op wat er gebeurt kan ik enkel mijn best doen om mijn coping-skills zoveel mogelijk te optimaliseren.

Het leven geeft onverwachte wendingen en ik probeer zoveel mogelijk te begrenzen en vooraf strak te plannen, maar wie weet of dit ooit voor 100% zal lukken. Ik zal zoveel mogelijk proberen te genieten van de kleine dingen: die geven het leven glans.

Leven in het hier en nu: “zijn”. Met veel tranen en een flinke dosis zelfspot trek ik mezelf erdoorheen en met de steun van mijn partner, vriendinnen en familie ben ik een heel gezegend mens.

Warme groet, Rianne

Nawoord Hersenletsel-uitleg: Zie het filmpje van Rianne hieronder, zie de impact van overprikkeling met gezichtspieruitval.