Ongeveer 2 weken geleden kwam ik voor het eerst op de site van Hersenletsel-uitleg.nl ; hier viel ik zowat van mijn stoel van verbazing, ik herkende écht heel veel dingen die er beschreven stonden, ook kwam ik het You-Tube filmpje tegen over 'overprikkeling', de simulatie ....zo zag mijn dagelijks leven eruit!!

Nooit geweten dat dat 'overprikkeling' heette! (en dan ben je 50!) Dat het een 'naam' heeft...

Ik kamp al mijn hele leven met 'overprikkeling' weet ik nu, alleen heb ik dat nooit geweten.  Ik dacht dat ik gewoon wat gevoeliger was dan anderen.  Wel heb ik altijd het 'gewone' leven proberen te leiden zoals ieder 'normaal' mens dat ook doet, dacht dat ik gewoon een beetje anders was, en dat het tussen mijn oren zat...

Ik nam/neem het allemaal op de koop toe dat ik me vaak zo rot voel, moe was/ben en me soms echt ziek voel(de), een accu die maar voor maximaal 50% opgeladen kan worden, slecht slapen, nooit uitgerust wakker worden, hele gewone dingen kosten mij al veel energie, (soms zelfs gewoon rechtop zitten al!).

‘s Avonds iemand op visite krijgen betekent die hele dag verder niks doen, niet op de snelweg kunnen autorijden omdat dat te vermoeiend, geen 2 dingen tegelijk kunnen doen, heel erg nerveus worden van gillende en drukke kinderen, nerveus worden van héél veel andere geluiden, niet tegen drukke winkels en ruimtes kunnen, overgevoelig voor geluid en licht, last van tinnitus en hyperacusis, snel ‘overbelast’ zijn, niet lang stil kunnen staan (ik kan dan flauwvallen), veel twijfelen, moeilijk beslissingen kan nemen of juist soms heel impulsief zijn, soms niet op woorden kunnen komen, dingen vergeten en zo zijn er nog meer dingen die niemand ziet en/of merkt ...

Hoe vermoeider ik ben hoe erger deze dingen worden. Nu snap ik dat ik wel degelijk iets mankeer en dat een 'gewoon ' leven leiden eigenlijk helemaal geen haalbare kaart is! Heel weinig energie, nóóit uitgerust wakker worden, een paar keer per dag slapen (met op maat gemaakte silliconen-oordoppen in een zo liefst donker mogelijke kamer),  uitjes moeten plannen, de dag ervoor en erna niks kunnen behalve op de bank of in bed liggen en slapen.

Vroeger viel ik vaak flauw in een discotheek of als ik ergens in de drukte stond, nu weet ik dat gelukkig te voorkomen; ik blijf dus ook liever gewoon lekker thuis  en ik snap nu ook waardoor.

Een Italo-Party heb ik 2 keer per jaar, daar kijk ik echt naar uit...tenminste, naar het feestje en al de vrienden....want de hele dag lig ik op de bank of in bed tot een half uur voor ik de deur uit moet.

Het duurt dan 2 dagen voor ik me weer wat beter voel, zo vreselijk moe en ziek soms: overprikkeld begrijp ik dus nu....

Ik heb niet 1 ongeluk gehad, maar meerdere 'ongelukjes' 

- Op 6 jarige leeftijd van een hele hoge trap gesprongen en daarbij in volle vaart met m'n hoofd tegen de muur er pal tegenover geknald, een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen met een hele zware hersenschudding, toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis (weet ik van mijn moeder) dat ik de radio iedere keer zachter zette....

- Op 11 jarige leeftijd in het ondiepe gedeelte van het zwembad gedoken (ik dacht dat het de diepe kant was) de klap was gigantisch, maar ik kon gewoon het water uitlopen, duizelig en kotsmisselijk, dat wel en mijn voorhoofd was 2 keer zo dik als normaal.... 

-Op 24 jarige leeftijd een motor-ongeluk, ik zat achterop, we reden met 70 op een voorrangsweg, en er duikt ineens een auto voor ons de weg op; ik werd gelanceerd en kwam met mijn hoofd/helm op de rand van de stoeprand terecht (helm was gescheurd) Vreselijke whiplash én hersenschudding waren het gevolg, ik kon bijna een jaar niet op bepaalde woorden komen, draaide letters om met schrijven en had vreselijke hoofdpijn.

Omstanders hoorde ik zeggen dat degene die achterop zat dood was...ik lag in een grasveld en voelde me wegzakken; door een vrouw die in mijn gezicht ging slaan bleef ik enigszins bij bewustzijn.

-Op 30 jarige leeftijd een auto achterop mijn auto geklapt terwijl ik voor een rood stoplicht stond...whiplash nr.2.

Ik beschouw het nu dus zo, dat ik leef in mijn 'overuren'...ik had al lang een paar keer dood kunnen zijn, dus ik ga gewoon af en toe naar een Italo-feestje of een ander feestje, verjaardagen noem maar op....en neem het 'op de koop toe' dat ik de dagen erna kapot ben, en hiervan moet herstellen.

Ik besef me dus ook pas sinds kort dat ik me zoveel mogelijk probeer te gedragen als een normaal mens, dat is het makkelijkst, krijg je geen vragen ook. Dan oog ik normaal...niemand ziet het als ik 1 of 2 dagen daarna alleen maar op de bank of in bed lig... Maar besef ook dat ik er dus meer aan toe moet geven, en vaker 'Nee' moet zeggen, dat er dingen zijn die na een ‘drukke’ dag gewoon echt niet gaan.

Rita