Mijn naam is Carsten, 42 jaar oud en woonachtig in Den Haag.

Ruim 10 jaar geleden, op 07-02-2007, gebeurde voor mij het onvoorstelbare. We reden in een treintje over een rotonde. Bij het afrijden gaf mijn voorganger voorrang aan een fietser waar hij dat helemaal niet moest doen. Ik vol in de ankers. Compleet verstijfd leunde ik voorover om zicht te houden over de situatie voor mij. Toen.....  BAM! Mijn auto vloog aan de achterzijde omhoog en ik schoot naar voren.

 

Door de klap werd ik hard in mijn stoel geworpen en maakte mijn hoofd de bekende zwiep. Ik stapte uit en zag een dame compleet overstuur achter haar stuur zitten. Ik grijp naar mijn schouder en nek. echter waarom? Geen idee. Dat ging onbewust. Ik was op dat moment meer bekommerd om de vrouw. "Gaat het een beetje?", vroeg ik haar. "Ja, maar het klinkt misschien heel erg stom. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Ik heb daarom niet op mijn rem getrapt maar het gas." Dat was duidelijk te zien aan de schade aan de auto's. Haar motorkap lag half naar achter gevouwen, mijn bumper lag onder mijn auto geklapt. Formulier ingevuld en vervolgens zo goed en kwaad als maar kan naar huis.

 

Na een paar dagen begon de ellende. Ik stond in de winkel te praten met een klant. Een collega vrleg mij iets. In ene een vreemde sensatie in mijn nek, wat uitstraalde naar mijn hoofd. Duizelig, ik trok lijkbleek weg, kon niet meer staan, praten ging lastig. Werkelijk één van de angstigste momenten die ik ooit heb meegemaakt. Ik ben de volgende dag naar de huisarts gegaan. Whiplash was de diagnose en ik werd voor fysiotherapie doorverwezen. Nee, niet naar het ziekenhuis voor een MRI, maar naar de fysio, terwijl ik duidelijke klachten had die wezen op iets neurologisch.

 

Die avond ging ik skateboarden, iets wat ik al 20 jaar vol overgave deed. In mijn sport kende ik geen angst, ik was onverschrokken, geliefd door velen en een inspiratie vanwege mijn manier van skaten. Zeker omdat ik in de 30 was en iemand die niet onder deed voor die jonge ventjes van 12 tot 18 jaar oud. Ik kon langer doorgaan als hun, had meer lef en een extreme stijl van skaten. De hele levensstijl was onderdeel van mijn leven. En mijn sociale kring was groot. Na een uur moest ik constateren dat het erg pijnlijk was voor mijn nek. Dat landen van grote hoogtes kon mijn nek niet aan. Ik ging aan de kant zitten. Zoveel pijn. Mijn nek kon mijn hoofd niet meer ondersteunen, hoe ik ook ging zitten. Slapen die nacht was alles behalve fijn.

 

Dus ik naar de fysio. Die schreef mij veel rust voor en een nekband die ik voor een paar weken moest dragen. Ik vertrouwde op zijn expertise. Dus een paar weken rust met de nekband. Het hielp een beetje, maar iets in mij zij dat er iets goed mis was.

 

Skaten ging niet meer. Ik had last van een verstoord evenwicht en gevoel- en krachtverlies rechts. Dat is met skaten link, want daarbij heb je een perfect uitgebalanceerd lijf voor nodig, anders blesseer je je alleen maar meer. Dus ik kon niet meer meedoen. Dat kon ik moeilijk verdragen. Ik trok mij terug in een sociaal isolement en verviel in hevig cannabis en alcohol gebruik. Dit als substituut voor een aangeboren adrenaline verslaving en een, tijdens mijn sport ontwikkelde, endorfine verslaving. Ik was er zelf van overtuigd dat ik dat goed verborgen hield. Zeggen dat je naar vrienden ging. Welke vrienden? Degene die alles doen wat ik ook wil doen? Nee, ik ging ergens naartoe waar ik wist met rust gelaten te worden. Waar ik gewoon mijn ding kon doen en de hele wereld om mij heen kon vergeten.

 

Dat stond in flink contrast met overdag. Ik werkte in een bekende telecom winkel en richtte mij volledig op mijn werk. Dat ik skateboarden kwijt was hoefde niet te beteken dat ik mijn vaste baan hoefde kwijt te raken. Ik genoot van al mijn successen en leermomenten, omdat dit mij deed herinneren aan wat ik met skateboarden presteerde. Ik kreeg een kick uit winnen, scoren en groeien.

 

Al die jaren die daarop volgden negeerde ik alles wat mijn lijf tegen mij zei. Momenten dat ik even duizelig werd of een raar gevoel had in mijn hoofd, momenten dat het voelde alsof mijn rechterbeen onder mij vandaan zou vallen tijdens het wandelen, problemen met mijn onderbuik met veel pijn en wisselende ontlasting. Ik kon dat gewoon niet ervaren want dat zou mij hinderen in het functioneren overdag. Dus kiezen op elkaar en doorgaan. Om eigenlijk eerlijk te zijn, was ik er ook van overtuigd dat ik het mijzelf aandeed met mijn middelen gebruik. Het verschil met overdag en in de avond was enorm groot. En dat hield ik 6 jaar vol.

 

Inmiddels was ik een succesvol filiaalmanager. 4 jaar alle targets gehaald en uiteindelijk werd ik overgeplaatst naar een groter filiaal. Toen ging het helemaal mis. Mijn werkgever was een samenwerking aan gegaan met een andere grote speler op de markt. In een jaar tijd heb ik 3 verschillende managers gehad die alle 3 een andere werkwijze hadden. Het personeel waar ik mee stond had ik geen grip op. Zij stonden totaal anders tegenover service en klantvriendelijkheid als ik. Alles doen voor een klant zonder een beperking te ervaren in wat ik bereid was te doen voor een klant, maakte mijn werk het leukste wat er was. Ik genoot van alle dankbaarheid van klanten. Maar ja, werken met mensen die zichzelf al goed genoeg vonden en niet beter wilden worden was hopeloos.

 

Ik werd steeds moedelozer en mijn aandacht begon uit te gaan naar andere dingen. De druk werd mij half 2013 te veel en mijn lijf schoot in een 4 maanden lang durende "burn-out". Ik zet dat tussen aanhalingstekens want het had alle kenmerken van een burn-out echter, naar nu pas blijkt, was dat het niet.

 

In die tijd heb ik vele onderzoeken gehad gebaseerd op de klachten, maar ze keken altijd in de verkeerde hoek. Ze konden nooit iets vinden. Inmiddels had mijn eerste belangenbehartiger mij gebeld om aan te geven dat het dossier nog open stond en opgepakt kon worden als ik nog steeds klachten had. Iets in mij zei dat het een kwestie was van 1+1=2. Ik kon geen andere oorzaak vinden dan het ongeval, omdat veel van de klachten die ik in die 4 maanden heb ervaren, overeenkwamen met klachten die daarvoor, vaak onafhankelijk van elkaar, zich hadden gemanifesteerd sinds 2007.

 

Dus zij pakten de zaak weer op. Na 4 maanden probeerde ik weer het werk op te pakken, maar de ongemakken werden steeds zwaarder om mee te leven. Mijn aandacht en concentratie waren niet meer scherp genoeg om mijn taak als manager uit te voeren, dus in juni 2014, bij een reorganisatie, raakte ik mijn baan kwijt. Dat was een harde klap. Na zoveel jaar trouwe dienst (nauwelijks ziek melden, altijd op tijd, alle cursussen volgen, presteren en doen wat van je word gevraagd) en na zoveel successen, wordt je na 1 jaar iets minder presteren eruit gewerkt.

 

Oké, eerlijk, mijn middelen gebruik had er ook wat mee te maken. Ik werd zo vaak wakker 's nachts van het piekeren dat ik midden in de nacht nog een jointje rookte met een paar biertjes. Genoeg zodat het de volgende dag te ruiken was. Maar, zoals vele behandelaars ook hebben erkend, mijn middelen gebruik was een coping stijl om mijn gezonde verstand te bewaren. En het heeft jaren geen invloed gehad op mijn functioneren. En het hielp mij ontspannen en mij niet druk te maken over alles wat ik niet meer had.

 

Ik stortte mij in een andere hobby, tekenen. In 3 maanden tijd heb ik bijna 800 tekeningen gemaakt. Maar na die 3 maanden werd de tremor in mijn hand en arm erger en raakte ik het laatste stukje van mij kwijt. Tekenen was de uitlaatklep van mijn emoties. Een manier om alles te verwerken. Een impressie vind je op Facebook of Insta onder Nixill Illustration.

 

Ik bleef bij een ziekenhuis in Den Haag lopen. Maar nadat ik door een revalidatie arts de deur was gewezen onder de noemer het zit tussen je oren en leer er maar mee leven gaf ik het op bij hun. Door een samenloop van omstandigheden kwam ik tijdelijk in de buurt te wonen van het Spaarne ziekenhuis te Hoofddorp. Ik kreeg opnieuw een verwijzing van mijn huisarts.

 

Toen ging het balletje rollen. De trauma arts nam mij uiterst serieus en verwees mij door naar de neuroloog. De waslijst aan klachten? Gevoelsverlies rechter lichaamshelft, steken in de schouder alsof een wesp met een angel van een cm dik erin prikt, gevoel van prikkeldraad op de schouder (je weet wel, zoals we vroeger op de basisschool op de onderarm van een klasgenoot deden), uitstralingen rechter arm en been, onderrug klachten, onderbuik klachten met wisselende ontlasting, temperatuurschommelingen, tinnitus, knarsetanden, problemen met zien (wazige vlek in gezichtsveld), zware tremor vooral rechts, krampen op verschillende plekken, en soms van top tot teen en een algehele gevoel van krachtverlies.

 

Vele MRI's volgden. Daarop zijn een aantal zaken naar voren gekomen, maar degene waar ik het meeste van schrok was een teken van een bloeding in de hersenstam ter hoogte van waar je nek de knik maakt bij flexie-extensie. Ook waren er tekenen voor MS. Derhalve ben ik naar het VUmc gestuurd voor onderzoek gericht op MS in het gespecialiseerde MS Centrum.

 

Na nog een MRI en een tweede bezoek aan de neuroloog aldaar voor second opinion moest hij constateren dat MS in een heel vroeg beginstadium zat en in feite niet de oorzaak kon zijn voor al mijn klachten en dat, omdat de klachten sinds 2007 waren begonnen, er geen andere diagnose gesteld kon worden als flexie-extensie gerelateerde klachten.
De autonome verstoringen veroorzaakt door flexie-extensie trauma  geeft absoluut een verklaring voor klachten die aanvankelijk zo onsamenhangend lijken en dan toch met dezelfde oorsprong te maken hebben.

Problemen met je darmen, met gevoel en evenwicht, met je ademhaling, je hartslag, temperatuur beleving, tremors, noem het maar op. Er gebeurt zoveel door je lijf, dat specialisten moeite hebben met het herleiden van alle losstaande klachten tot 1 oorsprong. Dat kost je jaren "dokter-shopping" voordat je dat hebt ontdekt. Na 10 jaar hebben de specialisten middels uitsluiting eindelijk de diagnose gesteld die onderbouwd dat de klachten ten gevolge van het ongeval zijn en dat ik mij absoluut niet heb aangesteld. Maar mensen, het geduld wat je moet hebben en de gedrevenheid om het antwoord te vinden zuigt je wel helemaal leeg.

Ik vroeg deze neuroloog in ieder geval duidelijk te beschrijven in mijn dossier dat het geen MS kon zijn wat de klachten veroorzaakte. Ik was met stomheid geslagen dat hij een uitspraak durfde te maken over whiplash, zeker omdat ik er toch zat voor MS.

 

Ik dacht "Yes!!! Eindelijk een uitspraak over de whiplash!" Dan moet de letselschade zaak toch makkelijk tot een einde komen? Maar mijn, inmiddels derde letselschade advocaat, moest mij blijven teleurstellen. Ongeacht de feiten en medische uitspraken kan er, tot op de dag van vandaag, geen causaal verband gelegd worden. Maar daar laat zij het niet bij zitten.

 

Inmiddels is de directeur ingeschakeld om middels directie niveau te gaan bemiddelen. Het is mij niet om winstbejag te doen, maar om de middelen te krijgen waarmee ik mijn leven weer kan oppakken. Dat ik kan kijken naar herscholing wat ik zelf moet betalen, om de reserves die ik heb moeten aanspreken wegens gemiste inkomsten weer aangevuld te krijgen, om een nieuw leven te kunnen starten, welke mij 10 jaar is ontnomen. Na mijn laatste bezoek aan mijn neuroloog is eindelijk alles helder. Het letsel in mijn hersenstam zorgt voor een verstoring van het autonoom systeem. Daarom dat ik zoveel uiteenlopende klachten heb. En het verklaard de "burn-out" van 4 jaar geleden.

 

Eindelijk, eindelijk heb ik een antwoord en kan ik mij berusten in het lot dat mijn lichaam moet ondergaan, dag in en dag uit. Nu nog een antwoord uit de letselschade zaak. Volgens de medici is het medisch bewezen dat ik Whiplash gerelateerde klachten heb. Nu nog de juridische causaliteit.

 

Het enige waar ik het werkelijk moeilijk mee heb is het feit dat ik ooit mijzelf als onverwoestbaar zag. In 20 jaar skateboarden ben ik zo vaak zo hard gevallen. Maar zoals een echte skater betaamt, altijd vallen, opstaan, beter worden en weer door gaan. Altijd excelleren, altijd grenzen verleggen, nooit een beperking voelen in mogelijkheden. En ik heb het echt nog zo een drie keer geprobeerd om te skateboarden. Maar toen ik bij de derde keer mijn pols brak omdat mijn reactievermogen anders was door de verstoringen in mijn lijf, wat ik pas een maand later ontdekte toen ik mijn hand stootte tegen een balie, moest ik toegeven dat ik mijn skateplank aan de muur kon hangen.

 

Nu vecht ik er iedere dag mee dat dat nooit meer terug komt. Wat mijn lichaam doet, prima, maar dat hetgeen wat mij mij maakte voor altijd weg is, valt mij zwaar. Ik hoop dat de uitkomst van de zaak mij nieuwe perspectieven kan bieden qua werk, want daar moet ik wel omscholing voor volgen en dat kan ik niet betalen.

 

Ik ben bezig mijn leven weer terug te pakken, waar ik hem zo lang kwijt was. En ik vecht ervoor, iedere dag, want als één ding een leidraad is in mijn leven is dat ik een vechter ben en van geen opgeven weet!