Hoi allen,

Hierbij in het "kort?" mijn verhaal vanaf motorrace crash tot aan constatering NAH; Crash TT Assen Dutch Superbikes 2001. 

 

Vrijdagochtend 20 juli vertrek ik samen met mijn vriendin (nu echtgenoot❤️) richting Assen. Tijdens mijn motor trial carrière ging Margreet vaak mee door Europa, maar de motorrace vond ze niet zo leuk! Toch ging ze deze race wel “gezellig” met mij mee. Ik vond het altijd erg fijn als ze in mijn buurt was, zeker nu want ons eerste  kind was op komst en dat kon je goed zien?❤️. 

 

Zaterdag kwalificatie dag op het TT circuit!! Door een slecht lopende motor en een teleurstellende zeventiende kwalificatie training moest ik zondag vlijmscherp van start, dit met vijftig paardenkrachten minder dan de snelste mannen in de top tien. Hierdoor moest ik agressief van start om bij de eerste acht (doelstelling) te eindigen! Van positie zeventien naar positie acht in twee rondes was buitenverwachtingen maar in ronde drie ging ik in de spectaculaire Meeuwenmeer bocht zelfs door naar positie zeven !! Gelukkig had ik al aardig wat high-siders (crashes) kunnen voorkomen door mijn trial basis... Je gaat nu eenmaal tot het gaatje en dan vergeet je de bijna valpartijen erg snel.. 

 

Maar helaas gaat het ook weleens mis.... In ronde vijf ging het dan ook echt goed mis!! Te gretig naar voren willen en het te kort aan power om verder op te klimmen zorgde er uiteindelijk voor dat ik tussen de beroemde Stekkenwal bocht en de Bult er met extreem hoge snelheid vanaf werd gesmakt. 

 

Mijn rondetijden waren veel belovend maar dat was ook het enige positieve aan dit weekend. Als ik mijn verhaal zo gedetailleerd terughaal dan proef ik het asfalt, grindbak en het droge gras nog steeds!!! De eerste klap deed mijn lampje uitgaan, de grindbak heeft mijn snelheid gebroken maar niet alleen dat..... Deze grindvak is er gekomen omdat je hier voorheen na een crash door gleed en weer op de baan terecht kwam, dat heeft veel schade toegebracht bij menigeen coureur. Bij mij heeft de grindbak gezorgd dat ik twee nekwervels brak, borstbeen, ribben, schouder stuk, spieren en zenuwen beschadigd, heup, elleboog en knie stuk. De eerste jaren was alleen bekend dat mijn borstbeen, borstkas en schouder stuk was!! 

 

Na bij bewustzijn te zijn gekomen heb ik achter de vangrail gelegen tot het einde van de race. Gelukkig hebben ze wel snel mijn handschoenen uitgegaan en mijn zwaar beschadigd helm afgedaan!! Na afloop race mocht ik gezellig in de compacte Audi TT safety car mee terug naar het medisch centrum in het paddock. Een korte medische check-up volgde en ik kon weer vrolijk naar mijn crew strompelen.... 

 

Alle details weet ik van helpers, sponsoren, coureurs, Margreet en mijn meegereisde vrienden, de terugreis schijnt een hel te zijn geweest. Ik schreeuwde het uit van de pijn op de Afsluitdijk maar ik weet er helemaal niets meer vanaf. De zenuw en spier schade is te groot gebleken en alle goed bedoelde medische fitness pogingen brachten niets. 

 

Als je pas negen jaar na je crash te horen krijgt dat je nekwervels C5 en C6 gebroken zijn en de reststukken bot overal versplinterd zitten dan wordt je klein, nietig en verlies je al je vertrouwen in de medische wereld ....... 

Dit zagen ze pas in 2009 tijdens een MRI. Moet je nagaan dat ik gewoon mijn werk met 200% inzet vol heb weten te houden tot 2010!

 

Om de extreme pijn een beetje te vergeten heb ik mijn oude geliefde kickboksen weer opgepakt van 2004 tot 2009. Mijn rechter schouder wilde steeds uit de kom merkte ik en totdat het helemaal niet meer ging ben ik hiermee gestopt. 

 

Één de dag voor mijn operatie in Köln heb ik mij pas ziek gemeld... In maart 2010 hebben ze een prothese geplaatst tussen de nekwervels C5 en C6 in Keulen. Ook hebben ze nagenoeg alle splinters opgeruimd en daar ben ik erg blij mee. Alle andere niveaus zagen er ook beschadigd uit en daarom zal ik voorzichtig moeten zijn met belastingen. Het blijft bizar hoe het na die tijd allemaal is vergaan, heel veel downs, ook wat ups maar na mijn zware operatie in 2010 niet dé gewenste ups. Werk kwijt, collega’s die je niet meer spreekt etc. 

 

Volgens mij heb ik na mijn operatie weleens tegen de specialisten / neuroloog gezegd dat mijn brein niet meer zo goed functioneerde zoals voorheen... Antwoord; wil je allemaal wel weten was de reactie!! Toen dacht ik schijnbaar nee. Door buffelen.

Zolang het kan dan maar, want dit heb ik thuis geleerd. Opgeven is geen optie??.

 

De laatste jaren die ik gewerkt heb waren meer dan dubbel zo zwaar, dit omdat ik enorme concentratie problemen kreeg. Dit heb ik schijnbaar goed kunnen parkeren door 's avonds thuis alles tot in de puntjes voor te bereiden voor mijn volgende werkdag als uitvoerder. Daardoor kon ik het lang volhouden. Mijn collega’s hebben het nooit gemerkt.

Maar de dag dat ik alle moed verzameld had om mijn werkgever te vertellen dat de handrem erop moest dat was één van de moeilijkste beslissingen uit mijn leven! Van buiten is er niet zoveel te zien en als ze het dan ook nog niet opgevallen is dan is dat nog moeilijker.....

 

Na alle medische probeersels had ik er wel even genoeg van maar in 2015 kreeg ik een boek van race vrienden en dat heeft mij in het LUMC- Leiden terecht doen komen. Na een jaar onder behandeling te zijn geweest kwam ik via het LUMC neuro en revalidatie team terecht bij het Reade multidisciplinaire revalidatie team. Hier heb ik vorig jaar het “Pijn en Brein” traject mogen doorlopen. Later kwam er EMDR therapie en Sensorische Integratie therapie naast. EMDR(traumaverwerking) heeft mij echt geholpen om enkele trauma’s te verzachten en er milder naar te kijken indien die zich voordoen. Omdat er ook grote cognitieve problemen geconstateerd werden hebben we naast dit traject ook Sensorische therapie opgestart en van daaruit werd er gedacht aan hersenletsel (NAH) en overprikkeling.... 

 

Mijn gehoor is vlijmscherp waardoor ik veel te veel hoor en dat geeft veel ruis op de lijn waardoor ik erg snel AAN sta. Mijn nekspieren gaan daardoor in de stress en zelf reageer ik dan erg direct en fel. Visueel is het helaas ook allemaal anders dan ik altijd gewend was. Om heel eerlijk te zijn schrik ik er nu nog van als ik het allemaal zo opschrijf. Aan de ene kant is het eindelijk duidelijk waardoor ik ook begrijp waarom ik mijn leven anders moet gaan invullen om het dragelijk te houden maar aan de andere kant voelt het ook nog onwerkelijk...

 

Het is zwaar maar ik ben zoals Reade omschreef een sterk gedreven persoon die altijd heeft leren vechten om zijn doel te bereiken. Soms “iets teveel” maar deze drive heeft mij nu dan toch op de juiste plek gebracht. 

 

Begin dit jaar heb ik het Intensieve Neuro Revalidatie (INR) traject doorlopen bij Reade. Met recht intensief maar wat een geschenk voor mij en mijn gezin zeg??. 

Mijn vrouw zegt dat ze de oude René (rustigere 2.0) weer een beetje terug heeft gekregen. Dit is voor mij echt het beste wat ik te horen kon krijgen als bevestiging om dit lange traject aan te gaan. Vier dagen per week, vier maanden met de taxi op en neer naar Amsterdam is echt super intensief geweest maar meer dan de moeite waard. Reade heeft echt een top team en een top traject in huis. Daarnaast ook nieuwe vrienden voor het leven opgedaan:)

 

Dat alle puzzelstukjes nog op zijn plek moeten vallen daar ben ik mij meer dan bewust van, nu eerst de nekspieren tot rust laten komen na de lange auto ritten en even genieten van mijn gezin en af en toe de natuur in om mijn fotografie passie te hervatten want dat maakt mij erg gelukkig:-)

 

“life is like riding a bike, to keep your balance you have to keep moving”

 

Vriendelijke groet,

René