Hersenletsel door elektrische schok

Het was een prachtige, zonnige dag in het vakantiehuisje van mijn ouders.

Ik besloot om er een dagje naartoe te gaan met mijn dochter en mijn vriend met zijn drie kinderen. Het is een vrijstaand huisje op een eiland in het noorden van Ontario, Canada.

We troffen mijn vader op de oever en hij vertelde ons dat de elektriciteit in het huisje niet werkte, maar dat het rond de middag weer aangesloten zou worden.

Mijn neefje besloot met ons mee te gaan en zo gingen we op weg per kano en kajak. Vijf kinderen en twee volwassen.

Ik maakte de lunch klaar, maar de elektriciteit werkte nog steeds niet. Om ongeveer twee uur ging ik zwemmen met de twee meisjes, die toen elf jaar waren. Daarna ging ik op de steiger liggen zonnebaden. Mijn dochter liet me een radslag onder water zien toen ik haar zag verstijven onder water. Het andere meisje stond te trillen.

Ik stond meteen op en schreeuwde om hulp, sprong in het water en voelde dat het water onder stroom stond. Ik schreeuwde weer en riep: “we worden geëlektrocuteerd” om te voorkomen dat mijn vriend en de kinderen achter ons aan zouden komen.

Het lukte me nog om twee passen te maken, mijn dochter boven water te tillen en haar naar de steiger te brengen. Toen ging het licht bij mij uit.

Ik werd wakker op de steiger en merkte dat mijn vriend ons één voor één uit het water trok. Twee werklieden riepen vanaf de oever of alles goed met ons was. Ik schreeuwde terug: “ik weet het niet!” Het duurde twintig minuten voor we konden opstaan. Onze kuiten deden pijn. Het leek of we een marathon gelopen hadden.

De meisjes leken het er veel beter van af te hebben gebracht dan ik. Ik kon mijn hoofd niet naar links draaien en voelde me alsof ik dronken was. Mijn lichaam trilde en ik had er geen controle over.

De werklieden brachten ons naar de ambulances en naar de spoedeisende hulp. Daar werd onze hartfunctie nagekeken en daarna werden we naar huis gestuurd.

In de dagen daarna werden de trillingen steeds erger. Ik had moeite om de rechterkant van mijn lichaam te bewegen, kon mijn haar niet wassen.

Lichaam zwak en verdoofd. Kon het haar niet op mijn hoofd voelen zitten. 

Lopen, praten, schrijven, niets werkte meer goed. Zo veel symptomen.

Ik kreeg een MRI onderzoek. De uitslag was: Niet Aangeboren Hersenletsel door elektriciteit. Schade aan de witte en de grijze stof, wervel schade ter hoogte van C2 C3, daarna post commotioneel syndoom; PCS.

Dat betekent als de klachten van een hersenschudding langer aanhouden. Twee jaar cognitieve revalidatie. Ik voer elke dag een strijd, voornamelijk tegen cognitieve overprikkeling en verschrikkelijke hoofdpijn.

Normaal gesproken zien we onze basale functies (een gesprek kunnen voeren, lezen, schrijven, harde geluiden aanhoren, een gesprek via de telefoon) altijd als iets vanzelfsprekends. Tot er iets gebeurt waardoor ze niet meer vanzelfsprekend zijn.

Cognitieve overprikkeling en sensorische overprikkeling is mijn sociale nachtmerrie. Mijn dochter heeft problemen met hoofdpijn en cognitieve- en post traumatische stress. We hebben geluk dat we nog leven.

Het ongeval werd veroorzaakt door onderwater kabels van een elektriciteitsbedrijf die onder zeer hoge spanning stonden.