Belinda, whiplash, hersenschudding en Postcommotioneel syndroom PCS

Ik had nog nooit van overprikkeling gehoord. Tot ik er zelf mee te maken kreeg.

 

Ik ben Belinda, 36 jaar, samen met mijn partner en kinderen wonen wij in een Gelders dorp. Wij zijn een samen gesteld gezin. Mijn dochter 14 jaar, bonus dochter 11 jaar, mijn dochter 10 jaar en ik heb met mijn huidige partner een zoon van 5 jaar.

 

Mijn leven voor het ongeluk was lekker druk. Een eigen bedrijf dat ik in 2016 gestart ben in de auto handel. We hadden veel schapen en koeien. En in het voorjaar hadden we veel lammeren. Lammeren die ik er zelf af haalde. Wij hebben schapen die moeilijk zelf bevallen. Ik had altijd veel sociale contacten ik ben echt een 'mensen mens', vrienden, gezelligheid en feestjes. 9 van de 10 keer was ik wel van de partij. Carnaval, tent-feesten en wij hebben hier in de omgeving veel tent feesten zwarte cross. Het kon niet gek genoeg zijn en ik was de gang maakster wel. Ik had energie voor 10. Drukke en rustige kinderen; ik draaide me hand er niet voor om. Mijn huishouden was netjes op de rit.

Het ongeluk

Vrijdag 01-06-2018 - toen werd alles in eens anders.

We hadden hadden onze bonus dochter opgehaald bij haar moeder voor een weekend bij ons. Wij reden terug naar huis. Net voor we ons dorpje in wilde rijden zat er een auto voor ons die wel heel raar deed. Stoppen gas, geven, stoppen gas geven, knipperlichten aan uit, aan uit.

Mijn partner zei: "Hier blijf ik niet achter zitten." Hij heeft de auto ingehaald. Een kleine 900 meter verder staan wij stil voor een verkeersdrempel. Tegemoet komend verkeer heeft voorrang bij die drempel. Mijn partner wil weg rijden en in eens een KLAP!! Niet te zuinig!

Ik keek gelijk naar achter hoe het met de kinderen was. En toen werden we nog een keer aangereden. De telefoon vloog door de auto heen. In een fractie van een paar seconde werden wij over de grote verkeersdrempel heen gedrukt.

Ik stap uit en dacht 'die meneer stopt wel'. Maar hij ging er vandoor over het voetpad; niets was veilig. Ik was woest! Hoe kun je weg rijden terwijl je net een gezin hebt aangereden? Mijn partner bedacht zich niets en is achter de auto aan gegaan. Het ging allemaal zo snel. Hij heeft de auto iets verder op klem gereden. Tot stilstand laten komen op onze auto, mijn partner dacht: 'onze auto is toch total loss dus maakt mij niet uit. Daarna kwam ik aan gelopen met onderdelen van de auto, al scheldend en tierend: "Hoe kun je dat nou maken. En nog weg rijden ook wat denk je wel niet".

Ik heb van alles er uit gekraamd tot mijn partner zei: "Belin, misschien moet je even je mond houden en zie hoe die meneer er aan toe is". Mijn partner had gauw de sleutels uit het contact getrokken en heeft 1 1 2 gebeld. Ik heb de kinderen uit de auto gehaald en in veiligheid gebracht, want onze auto begon aan alle kante te roken.

Een CVA krijgen achter het stuur

Al snel werd duidelijk dat deze man het niet met opzet had gedaan. Hij had een beroerte CVA achter het stuur gehad en was aan zijn rechter kant verlamd. Dus zijn voet bleef op het gas pedaal staan en kreeg zijn voet ook niet van het pedaal af. Hij reed 'automaat' dus heeft een flinke vaart kunnen maken vanaf het moment dat wij hem in hadden gehaald. Hij was waarschijnlijk voordat wij hem inhaalden al niet lekker geworden.

 

Wij wonen in een klein dorp en iedereen kent iedereen. De buurvrouw zag mij staan met de kids en is gelijk terug gekomen om hulp te bieden. Ik zeg: "nou met ons gaat het wel die man heeft het veel beroerder." Dus zij is bij die man gaan zitten. Hij viel steeds weg. Zij is blijven praten tegen hem. De politie was al snel ter plaatse. Meneer bleek ook een huis te hebben geramd, dus die bewoner vond dat hij gehoord moest worden terwijl ik in gesprek was met de politie.

De ambulance was er heel snel. Tijdsbesef had je niet op dat moment maar alles ging heel snel. 1 van de 3 ambulance personeel heeft ons na gekeken. Als we klachten bleven houden dan moesten we naar de huisartsenpost gaan of na het weekend naar de huisarts. Er was niet veel tijd voor ons en wij voelde ons opzicht wel aardig oké. Voor meneer was het leven of dood dus hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. De auto’s moesten afgesleept worden. Omwonenden wisten wel wie er gealarmeerd moest worden voor die meneer. Dus zij hebben de kinderen van die man gebeld.

 

Dan begint het malen en denken: "Jeetje wat is ons overkomen. Wat als er fietsers waren geweest of wandelaars. Wat als mijn partner niet bedacht had de man van de weg te rijden welk huis was die naar binnen gereden".

 

Half 8 werden we gebeld door een van de zoons van die man. Meneer was zeer kritiek en werd naar een ander ziekenhuis gebracht. Maar hij bedankte ons voor het heldhaftig optreden. Later op de avond belde de politie agent nog om te vragen hoe het met ons ging. En hij was onder de indruk dat mijn partner zo snel actie had genomen en zo erger was voorkomen. Dat hij op dat moment kon bedenken om de andere chauffeur klem te rijden. Een week later kwamen de zoons van de man bij ons thuis met een mooie bos bloemen en een bon voor een pannenkoekenhuis voor de kinderen. Ik heb ze eerst excuus gemaakt dat ik hun vader overal voor uit heb gescholden, dat zat me erg dwars. 3 weken na het ongeluk is de man overleden...

Spierpijn!!

De volgende dag werden we allemaal wakker met spierpijn; net of er een grote trein over ons heen was gereden. Maar goed, dit had de ambulance verpleger ook gezegd. Alles deed pijn hoofd nek alles.

Mijn oudste dochter bleef klagen over pijn haar nek. Na 't weekend heb ik de huisarts gebeld dat we bij een aanrijding betrokken waren geweest en dat mijn dochter nog veel pijn had. Zij droeg overigens wel een gordel, maar dat was een heup gordel. (Je snapt het wel nooit geen auto meer waar je in het midden met een heup gordel vast zit) Dinsdag met haar naar de huisarts geweest.

Huisarts

"En hoe is het met u?", vroeg de dokter. "Ach ja gaat wel. Wel veel pijn maar dat gaat wel weer over". Mijn dochter kreeg pijn medicatie en moest zich vrijdag nog een keer melden. Vrijdag weer naar de dokter. Ik was mee. En weer de vraag: "Hoe is het met u?" "Nou als ik me volgende week nog zo voel dan kom ik wel een keer langs". Ze gaf het advies om gelijk een afspraak in te plannen. Maar daar was ik iets te eigenwijs voor. 

 

Mijn dochter knapte op onder pijn medicatie en kon weer naar school voor een paar uur. Maar ik daarentegen knapte ik niets op.
Ik was beroerd, misselijk, duizelig, hoofdpijn, nekpijn, moe en tintelingen in de vingers. Kon geen auto meer rijden. Als bijrijder was het al te veel. Spugend uit de auto komen. En een hoofdpijn niet te zuinig. De huisarts constateerde "Mevrouw, u heeft een flinke klap gehad!"De 2^e klapper zat ik ook nog andersom in de auto. "U heeft een whiplash en een hersenschudding", was haar prognose. Ik moest rust gaan houden.

"U moet rust gaan houden"

Ik heb de arts echt vragend aan gekeken "hoe dan"? Hoe kan ik rust nemen met 4 kinderen waarvan 3 thuiswonen en waarvan 2 erg druk. Ik heb een bedrijf en mijn huishouden!

Ik kreeg pijn medicatie voor geschreven en ze wilde me met 2 weken weer zien. En als er wat was moest ik gelijk bellen mocht niet afwachten tot de volgende afspraak. Ik heb op mijn manier gas terug genomen. Rusten waar ik rusten kon en de zaak op een wat lager pitje gezet. Maar het ging echt niet. Ik kon geen boodschap meer halen zo ziek werd ik er van. Autorijden kon niet meer. Ik had zoveel pijn en was zo moe. Toch maar weer de huisarts gebeld. Moest gelijk komen en werd op andere pijn medicatie, een slaapmiddel en spier ontspannende middelen gezet. Ik moest rust houden. Mocht geen auto meer rijden.

 

Daar zat ik dan tussen de 4 muren. Ik ben nog nooit zo eenzaam geweest. De arts wilde met spoed een scan van me nek. Door de medicatie sliep ik alleen maar. Ik kon de kinderen niet meer aan en had overal hulp bij nodig. Moest me elke week melden bij de huisarts. Ik moest huishoudelijke hulp inschakelen van de huisarts. Maar zo eigenwijs als ik ben zei ik: 'nee joh kan ik zelf wel'. Maar naar een paar keer flink overal tegen aan te lopen heb ik toch maar bedacht om hulp in te schakelen. Zowel voor het huis als de kinderen. Ik kon niet meer ik was op.

Na zes weken naar de neuroloog

Na 6 weken werd ik doorgestuurd naar de neuroloog. Zij was het met de huisarts eens: Diagnose whiplash en hersenschudding. Als er geen verbetering kwam wilde de neuroloog hebben dat de huisarts me doorstuurde naar revalidatie. De huisarts wilde dat ik me elke maand melde zodat ze me vooruit gang of achteruit gang kon monitoren. En ik kreeg fysiotherapie. Van de fysiotherapie kwam ik beroerder van thuis dan dat ik er heen ging. En ik ging meer en meer achteruit. Na een maand of 2 moest ik de slaapmedicatie afbouwen om niet verslaafd te raken. Wel werd er een sterker pijnbestrijdingsmiddel gegeven.

 

Ziek van prikkels

De maanden die volgende waren eenzaam kon niemand om me heen verdragen. Ik was snauwerig naar iedereen. Ik kon wel lezen maar snapte niet wat ik las. Ik kon cijfers niet meer goed zien dus ik had hulp nodig als er een rekening betaald moest worden. Autorijden lukte niet meer. Er naast zitten ging niet alles ging te snel. Drukte kon ik niet meer aan. Ik werd kanarie gek van me zelf. Had zoveel pijn in mijn nek en mijn hoofd. Mijn gedrag was veranderd. Multitasken lukte niet meer. Als de kinderen wat vroegen kon ik uit de pan vliegen waar ik dan zelf echt van schrok. 'Waarom zo reageren? Ze vragen alleen maar wat'.

 

Ik lag veel in bed of op de bank. Ik stond om 7 uur op om de kinderen op tijd op school te krijgen maar was om 8 uur al tot aan de enkels afgeknapt. Compleet uitgeput. Eten koken lukte niet meer branden aan omdat ik vergat waar ik mee bezig was. Ik was op dood moe en altijd pijn. En het ergste ik wist totaal niet dat ik er zo slecht aan toe was. De huisarts zag 't wel hoe het ging door dat ze me elke maand een keer zag.

 

Ik heb bij de huisarts aangeven dat ik wel klaar was met mijn leven en dat ik me eigen leven terug wilde. Zij schrok hier zo van dat ze wilde dat ik naar een revalidatie centrum ging. "Het is afgelopen!" zegt ze. En tot die tijd wilde ze hebben dat ik met de praktijkondersteuner ging praten. Ik kon in december 2018 terecht bij een revalidatiearts. De nood was hoog maar er was voor revalidatie een mega wachtlijst. Ik werd, om de wachttijd voor revalidatie te overbruggen, door de revalidatiearts verwezen naar 1^e lijns ergotherapie, 1^e lijns fysiotherapie en ik kon in januari 2019 terecht voor gesprekken bij de praktijkondersteuner.

 

Ergotherapie en fysiotherapie

Ik heb de ergotherapeut gebeld, gelukkig had ze snel plek. Zij kwam bij mij thuis maar ik wist niets meer, kon geen antwoorden op haar vragen geven, ik wist het niet meer. Op een avond zag ik bij een tv programma dat er een hersenschudding stichting was. Ik dacht uh nou maar is opzoeken. Toen ging er een wereld voor me open. Ik kwam bij een besloten Facebook forum. Het leek net of mijn eigen verhaal aan het lezen was. Zoveel herkenning en erkenning. Wat ik steeds meer las was post commotioneel syndroom. Ik ben dat gaan googlen, kwam op deze website, wat ik daar last precies mijn klachten. Waarom heeft niemand mij dit verteld? Ik ben gaan zoeken in mijn  dossiers en de neuroloog waar ik 6 weken na het ongeluk ben geweest.

Er staat met dikke letters POST COMMOTIONEEL SYNDROOM!!! In eens vielen de puzzelstukjes in elkaar. Ik ging mijn klachten begrijpen. Maar waarom gebeurt dit? De ergotherapeut heeft een brief naar de revalidatie geschreven. Daar staat:

“bij aanvang van de behandeling was mw. een half jaar na haar ongeval enorm overprikkeld. Mw had werkelijk geen idee waarom niets meer lukte en zij zoveel problemen met haar hoofd had. “

 

Mijn ergotherapeut en ik hebben veel gepraat hoe ik dingen beter anders kon doen. Dat mijn belastbaarheid iets meer kon worden. Het koste me veel energie als zij er was. Maar er kwam zoveel inzicht. Want waarom gebeurd het als ik in de winkel stond en in eens een mega zweet bui kwam. Ik dacht ben ik nu al in de overgang. "Nee Belin, je lichaam geeft al een geruime tijd aan met van allerlei signalen dat je hoofd en lichaam niet meer kan".

Ik ging immers steeds weer over me grenzen heen. We hebben pijnlijke keuzes gemaakt. We hebben heel veel schapen verkocht zodat mijn partner dat meer alleen kon doen. Het bedrijf draait volledig op mijn partner. Het huishouden over gedragen aan externe hulp. Veel hulp van mijn ouders of schoonmoeder gehad met opvang van de kinderen. Zo krabbelde ik weer wat op. Ik kon 's morgens weer iets meer aan en de middag sliep ik tot de kinderen uit school kwamen dan was ik weer wat opgeladen en kon ik redelijk functioneren tot mijn partner thuis kwam. Simpele een pan ’s gerechten kon ik weer koken.

Er kwam steeds meer inzicht en ik wist beter te handelen met wat mijn lichaam aan gaf. Ik kreeg weer iets meer energie maar had me slaap tussen de middag echt nodig.

 

Toen de ergotherapeut meer en meer in beeld kwam durfde de huisarts me meer los te laten en ik mocht eens in de 2 maand komen. En daarna werd het als ik het nodig vond om te komen. Moest ik bellen. De medicatie werd meer afgebouwd en mag nu kijken wanneer ik wat nodig heb.

 

Auto rijden bleef een ding, terwijl dat dat me lust en leven was. Alles kwam te snel binnen en werd daar misselijk van en zoveel pijn in me hoofd. Kon geen zon licht meer verdragen. Letters die dansen lezen maar niets er van snappen dubbel zicht. Mijn ergo had een andere ergotherapeut benaderd en gevraagd wat ze hier mee moest. Een korte oog volg test. Mijn rechter oog volgt tot een bepaald moment en dan gaat die heel snel heen en weer. Dit moest ik laten testen.

Op naar een optometrist. Daar bleek al snel dat mijn rechter oog niet samen werkte met de linker. Ik had elke 2 seconden dubbel beeld met rechts. Niet heel gek dat ik nog steeds zo moe was. Mijn rechter oog was steeds aan het corrigeren. Ik heb een bril gekregen met in het rechterglas een prisma erin. En weer ging er wereld open. Er kwam meer rust voor me ogen. (zie ook deze pagina) En fixatie disparatie pagina.

 

Ik had al zolang geen feestje meer bijgewoond, dat ik dacht: "Wat er ook gebeurt naar de carnaval ga ik! Dan ben ik maar dagen misschien weken naar de knoppen maar ik ga!". Met de ergo besproken hoe ik het beste aan kon pakken. Rust nemen voor de tijd, zonnebril, speciale oordoppen en gaan. De dagen erna rust inplannen. Ik heb zo genoten van die avond. En ja ik was kapot nadien en ja ik had veel pijn. En ik heb dagen, weken uit de running gelegen. Maar dit was het me waard.

Revalidatie

Na 9 maanden op de wachtlijst te hebben gestaan werd ik opgeroepen voor revalidatie. Intake en daarna proef weken om te kijken hoe hun mij konden helpen en welk behandelplan er gemaakt moest worden. Mijn lichaam zat zo muur vast was net een robot. Ik kreeg een neuropsycholoog toe gewezen, een psycholoog die gespecialiseerd is in NAH.

 

Ik ben zeker niet bang aangelegd maar het mij werd meer en meer duidelijk dat ik bang in de auto was en verkramp achter het stuur zat. En als bijrijder helemaal want zo uit het niets kan er iets gebeuren dat je hele leven over hoopt haalt. Ik ben hier op gaan letten en tegen me zelf gezegd 'je hoeft niet bang te zijn en het is niet nodig om het stuur zo strak vast te houden'.

 

We zijn hier mee aan de gang gegaan. De angst is niet helemaal weg maar ik kan weer stukjes autorijden wel ben ik dit nog aan het opbouwen; 30 min achtereen rijden is nu de max. Een lang traject volgt. Ik ben nu 10 maanden verder en bijna klaar met revalideren. Maar ik heb zoveel geleerd. Dit is zeker niet zonder slag of stoot gegaan en ben eerst mega hard achteruit gegaan. Daarna kon ik weer gaan opbouwen langzaam kwam ik uit de overlevingsstand.

Ik ken mijn lichaam nu beter. Ik weet signalen te herkennen en er naar te handelen. En tuurlijk schoffelt het leven mij nog wel eens onderuit. Maar ik weet dan dat ik 10 passen achteruit moet doen om er weer meer passen vooruit te komen. Belinda 2.0 is geboren en dit is niet altijd makkelijk en ik zal keuzes moeten blijven maken. En me de vraag stellen moet  ik dit nu doen? Wat heb ik nu nodig. En wil ik pret hebben moet ik me houden aan de PRET strategie:

P= Pauzeren/plannen

R= Rustige omgeving

E= Een ding te gelijk

T= Tempo aanpassen

 

Ik ben veel mentaal moe en bij mentale vermoeidheid is het ga BEWEGEN! Ik dacht al die tijd ik ben moe ik moet op de bank of in bed liggen. Maar tijdens de revalidatie zag ik steeds meer dat als ik beweeg de vermoeidheid minder werd. En ik kan nog niet veel aan mentale verwerking hebben maar een rondje wandelen in rust en ik kan weer even er tegen aan. En ook afwisselen mentaal fysiek door de dag heen. Door medicatie en het vele slapen ben ik minder gaan bewegen ben ik ook aangekomen in kilo’s. Dit is er lastig af te krijgen.

 

Voor mijn partner en kinderen is dit een hele heftige periode geweest en nog wel ze hebben veel rekening met mij te houden. Ik ben verder in verwerking dan dat mijn partner is. Hij krijgt nu ook ondersteuning van het revalidatie team. Hij overvroeg mij steeds met dingen waar ik niets mee kon of weer vergat. Want hij moet gaan accepteren dat zijn altijd onafhankelijke vrouw nu meer hulp nodig heeft. Voor hem is er veel veranderd.

 

We hebben de afspraak gemaakt dat als hij ziet dat ik moe word ergens dat hij dan zegt dat we naar huis gaan en dan moet ik luisteren. Als ik boven mijn grens zit en overprikkeld ben ik echt onuitstaanbaar en niet tot rede vatbaar.

Als hij niet zo makkelijk was zo als hij denkt, dan weet ik ook niet of onze relatie stand kon houden. Hij heeft goed bedoelde adviezen en hij bedoel het echt goed en het komt recht uit zijn hart. De psycholoog heeft met ons samen een gesprek gehad zij heeft hem de cognitieve piramide (onderaan de pagina van deze link) besproken en hem uitgelegd wat Neurofatigue is. Nu begrijpt hij mij meer en meer. Voor de kinderen is het lastig. Soms zijn er dagen dat ze echt niet met vriendjes kunnen spelen bij ons thuis. Veel ouders van vriendjes / vriendinnetjes kennen mijn situatie en is dit geen probleem.

Maar mijn kinderen vinden dit niet leuk. Ik heb ze geprobeerd uit te leggen wat er gebeurt in mijn hoofd. Ik heb ze het boek alles op z’n kop. Van Manon de Koning laten lezen en voor gelezen. Dit boek heeft hun veel duidelijk gemaakt.

 

Wat betekent overprikkeling voor mij? 

Ik heb dat ook wel in mijn schilderij beschreven, zie onderaan deze pagina.

Ik moet altijd rekening houden met het bewaken van mijn grenzen. Ga ik over mijn grenzen heen, dan ben ik moe. Ik kan geen geluiden verdragen, dan word ik misselijk. Te veel drukte kan ik niet aan dat vreet energie.

Ik heb geen focus meer, mijn geheugen is niet meer zoals het was. Ik vergeet veel. Alles moet op vaste plekken liggen ligt het er niet kan ik lang zoeken voor ik iets weer vind. Want dan ben ik het overzicht kwijt.

 

Overprikkeling betekent ook veel pijn in mijn hoofd en niet een normale hoofdpijn; een paracetamol werkt er niet tegen. Ik kan er ziek van worden met oorsuizing. Maar overprikkeling betekent ook moeilijk in slaap kunnen komen. Bij te veel drukte kom ik niet op bepaalde woorden. Niemand die dit ziet want dan ben ik thuis en ik kan goed toneel spelen heb een masker op sommige prikken er door heen die kennen me goed. Als je mij in levende lijve tegen zou komen zie je niets. Je kan beter een been gebroken hebben want dat zien mensen het en denken 'die heeft hulp nodig'. Mensen zoals ik moeten om hulp vragen. Maar als je iets met je koppie hebt of nek, zie je niet. En word er makkelijk over gedacht 'ach ja ik heb ook wel eens hoofdpijn' 'ach ik heb ook wel eens klote dag'. Dan ben ik er snel klaar mee en vertel ik niets meer. Ik ga me niet meer tegenover iemand bewijzen. Zie pagina klachten van overprikkeling.

 

 

Wat ik anderen mee wil geven

Aan het eind van de tunnel is er licht. Ik heb heel diep gezeten en soms de moed echt wel laten zaken maar ik heb doorgezet. En kijk waar ik nu sta. Zolang ik aan me activiteitenweger hou (die is zeker niet op niveau van voor het ongeluk en daar gaat die ook niet meer komen die energie is er niet meer) en me grenzen bewaak. Functioneer ik redelijk goed. Ik kan me kinderen weer aan. Ik kan meer genieten van hele andere dingen. Je gaat het leven ook meer waarderen met kleine dingen die er toe doen. Ga kijken wat echt belangrijk is voor jou!

 

 

Wat er mag veranderen? 

Er moet meer bekendheid komen over overprikkeling en als de neuroloog me eerder had verteld wat Post commontionele klachten inhield dan had ik zelf niet hoeven te zoeken naar puzzelstukken. Ook revalidatie artsen mogen meer te weten komen wat post commontionele klachten met je doet. Lampen die gedimd kunnen worden in ziekenhuizen revalidatie of apotheek. Muziek in de winkels uit. En niet steeds alles veranderen qua plek in de winkel. Boodschappen doe ik niet meer zelf ik bestel de boodschappen en laat het thuis bezorgen, wat een uitvinding.

 

 

Groet Belinda

P.S.
Ik heb tijdens mijn revalidatie programma schilderijen gemaakt. Voor de verwerking van wat mij is overkomen. Zie onder deze tekst.

Meer info:

Meer ervaringsverhalen whiplash, postcommotioneel syndroom, hersenschdding: